Η Ελληνική Εποποιία του 1940-1941

Καρπενήσι, 28/10/2017

Γράφει ο «Τηλέμαχος»

Σήμερα γιορτάζουμε την παλαιική εθνική άμυνα απέναντι στην εισβολή των στρατευμάτων της φασιστικής Ιταλίας του πρώην κομμουνιστή Μπενίτο Μουσολίνι, η οποία πραγματώθηκε σε διάφορα μέτωπα της βόρειο-δυτικής Ελλάδας και που κυρίως διαδραματίστηκε στις αμυντικές μας θέσεις στην Ήπειρο, στις κορφές και οροπέδια της Πίνδου και στα ελληνοαλβανικά σύνορα της Δυτικής Μακεδονίας.

Όλοι γνωρίζουμε, λίγο έως πολύ, την αποφασιστικότητα και το σθένος των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων – παρά τις σοβαρές ελλείψεις τους σε σύγχρονο πολεμικό υλικό – τις πολλές καθοριστικές μάχες που δόθηκαν στα όρη και γύρω από τις αμυντικές θέσεις μας, όπως και τις ορμητικές αντεπιθέσεις μας και τις επελάσεις του ιππικού μας με την πασίγνωστη ιαχή «ΑΕΡΑ» ή τις συγκλονιστικές καταδρομικές ενέργειες των ορειβατικών μας λόχων πεζικού και πυροβολικού που εν τέλει καθόρισαν τις εξελίξεις στο μέτωπο, όπως όλοι γνωρίζουμε για τους άγνωστους ήρωες και ηρωίδες άμαχους πολίτες που ανέβαιναν στα κακοτράχαλα βουνά με υποζύγια για να τροφοδοτήσουν τους μαχητές μας με βασικά και αναγκαία είδη (όπως νερό, τρόφιμα, φάρμακα, ενδύματα, αλληλογραφία, πυρομαχικά), αλλά γνωρίζουμε επίσης και για την μεγάλη συμμετοχή των αμάχων – με κάθε τρόπο – απ’ άκρη σε άκρη της ελληνικής επικράτειας, όπως η συγκομιδή και αποστολή τροφίμων και φαρμάκων στις γραμμές ανεφοδιασμού, το πλέξιμο μάλλινων ενδυμάτων (κουβέρτες, χλαίνες, κάλτσες) ή την εθελοντική προσφορά νοσηλευτικής αρωγής στα λίγα υπάρχοντα αλλά και στα πολλά έκτακτα νοσοκομεία.

• Ένα ολόκληρο έθνος πολεμούσε «υπέρ βωμών και εστιών»!

Γυναίκες και Άντρες, νέοι, νέες και ηλικιωμένοι έδιναν την δική τους μάχη – κάθε μορφής και από κάθε μετερίζι – ενάντια στον επίδοξο και αλαζόνα κατακτητή.

1. Μας έχουν πληγώσει επανειλημμένως οι Ιταλοί….

Όμως πως φτάσαμε έως εκεί και γιατί αναφερόμαστε σε βωμούς και εστίες αφού οι Ιταλοί είναι και αυτοί Χριστιανοί και εν πάση περιπτώσει ένας λαός που θεωρούμε ότι κατά κάποιο τρόπο είναι φιλικός ή εν μέρει και συγγενικός;

Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα με μια μακροσκοπική ιστορική ματιά θα λέγαμε ότι μας επιτέθηκε ένας μεγάλος, διαχρονικός και γνώριμος εχθρός μας. Είναι οι απόγονοι των Ρωμαίων αυτοί που μας επιτέθηκαν, δηλαδή απόγονοι αυτών που έστησαν την αυτοκρατορία τους πάνω στις δικές μας (πλάτες) πολιτιστικές γνώσεις και που μας ενέταξαν αναγκαστικά στην σφαίρα επιρροής τους, παρότι ο ελληνισμός σε γενικές γραμμές είχε ευνοϊκή μεταχείριση και παρότι η Ρώμη εν τέλει κατακτήθηκε από τον πολιτισμό μας… έως που γίναμε και επίσημοι συνιδιοκτήτες της αυτοκρατορίας όταν αυτή διασπάστηκε σε δυτική και ανατολική και τότε ήταν που φάνηκε καθαρά ποιοι ήταν αυτοί που πραγματικά την φωτοβολούσαν πνευματικά….

Άλλωστε τα παραπάνω επιβεβαιώνονται εν μέρει και από το γεγονός ότι ο Ντούτσε – ως νέος «Ιούλιος Καίσαρ» (αν και κακέκτυπη καρικατούρα του) – επανειλημμένως ανέφερε με στόμφο ότι ήθελε να ανασυστήσει την ένδοξη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, πιο συγκεκριμένα το φασιστικό καθεστώς μιλούσε για ανασύσταση του ρωμαϊκού κόσμου (Mondo Romano), στις βάσεις ενός νέου λατινικού πολιτισμού (Nuova cultura Latina)… Μέγα λάθος όμως από τον ανιστόρητο Μουσολίνι, ο Ρωμαϊκός κόσμος που υπαινισσόταν ήταν ανέκαθεν Ελληνικός, αφού η Μεσόγειος που ήταν το κέντρο και η βάση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν για πολλές χιλιετίες ο κύριος χώρος δράσης των Ελλήνων με πάμπολλες ναυτικές βάσεις και αποικίες και ασφαλώς το ίδιο συνέβαινε και με τον πολιτισμό που διαδιδόταν και που επικρατούσε σε αυτήν και που δεν ήταν άλλος από τον ελληνικό.

Όμως ακόμα χειρότερα, αυτοί που μας επιτέθηκαν στην Πίνδο ήταν ο ίδιος εχθρός που συμμετείχε στην άλωση της Πόλης το 1204 μΧ και που την καταλήστευσε μεταφέροντας τα λάφυρα στην Βενετία, στην Γένοβα, στην Φλωρεντία, στο Βατικανό και αλλού σε συνεργασία με τους φράγκο-γερμανούς βαρβάρους συμμάχους τους. Ήταν οι ίδιοι που κατόπιν επέβαλλαν κατοχή σε μεγάλα τμήματα της ελλαδικής επικράτειας (που τότε αποτελούσαν μέρος της Ρωμανίας) και επίσης επέβαλλαν υψηλότατους δασμούς και φραγμούς στην ναυσιπλοΐα αποδυναμώνοντας ουσιαστικά την ανατολική αυτοκρατορία της «Νέας Ρώμης» και ήταν οι ίδιοι που τελικά μας άφησαν στο έλεος των Οθωμανών με αποτέλεσμα την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, επειδή ο όρος που έθεσαν για να μας παράσχουν βοήθεια ήταν να υποκύψουμε στην πρωτοκαθεδρία και στις δογματικές απαιτήσεις του αιρετικού Πάπα.

Πάραυτα, ας μην πάμε τόσο μακριά. Μόλις 20 χρόνια νωρίτερα από την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας, είχαν ξαναδείξει το ποιόν τους οι Ιταλοί όταν κατά την διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας παρείχαν διευκολύνσεις και οπλισμό στους Νεότουρκους του Κεμάλ για να σφάζουν τους Έλληνες….

Μπορεί η πλειοψηφία των Ελλήνων του '40 να μην είχε κατά νου τα γεγονότα της «Άλωσης της Πόλης», αλλά αυτά τα συμβάντα της μικρασιατικής καταστροφής σίγουρα τα γνώριζαν και τους πίκραιναν, καθώς ήταν αρκετά πρόσφατα. Όμως δεν ήταν τα μόνα καθώς προηγήθηκαν πολλά επεισόδια πριν την 28^η Οκτωβρίου.

Καταρχήν να υπενθυμίσουμε ότι η Ιταλία κατείχε από το 1912 αρκετά από τα Δωδεκάνησα (Λειψοί, Χάλκη, Σύμη, Λέρος, Κάλυμνος, Πάτμος, Τήλος, Κάσος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Καστελόριζο, Κως, Ρόδος), κάτι που σταδιακά οδήγησε τους ντόπιους νησιώτες μας σε ένδεια και σε αναγκαστική μετανάστευση αφού οι Ιταλοί – ειδικά μετά το 1923 και το γνωστό επεισόδιο με την δολοφονία του Ιταλού στρατηγού Τελλίνι που προκάλεσε την προσωρινή κατάληψη της Κέρκυρας από ιταλικά στρατεύματα – επεδίωκαν την θρησκευτική και δημογραφική αλλοίωση των νησιών με καθιέρωση της ιταλικής γλώσσας ως βασική και υποχρεωτική, όπως αντίστοιχα προωθούσαν την Παπική θρησκεία εις βάρος της Ελληνορθόδοξης. Επίσης μέσα στα πλαίσια της ενσωμάτωσης και αφομοίωσης του ντόπιου πληθυσμού στην νέα «Pax Romana», έδιναν κίνητρα σε νεαρούς Έλληνες σπουδαστές των καταληφθέντων νησιών να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο της Πίζας, αρκεί να αποδέχονταν την "Ευρωπαϊκή Ένωση"… ουπς 😏... την ιταλική επικυριαρχία εννοούσαμε….

…παράλληλα υπήρξε και μεταφορά Ιταλών εποίκων στα νησιά μας οι οποίοι λάμβαναν προνομιούχες αντιπαροχές (οικείες, κτήματα, καταστήματα κτλ), ενώ η ελληνική παιδεία ουσιαστικά βρέθηκε υπό διωγμό. Μάλιστα λόγω των παραπάνω συνθηκών υπήρξε και εξέγερση των Καλύμνιων το 1935, η οποία τελικά κατεστάλη με αίμα.

• Κατά την διάρκεια της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα αναβίωσαν τα «Κρυφά Σχολειά»…

Όλα αυτά που προαναφέραμε θύμιζαν διαρκώς στους Έλληνες – στις παραμονές του πολέμου – ποιοι ήταν οι γείτονες και "φίλοι" μας Ιταλοί. Αλλά για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τις επιθετικές προθέσεις τους στις 12 Ιουλίου του 1940 βομβάρδισαν ανεπιτυχώς από αέρος το Ελληνικό αντιτορπιλικό «Ύδρα» και το βοηθητικό πλοίο «Ωρίων» στα ανοικτά της νήσου Γραμβούσας, στις 16 Ιουλίου βομβάρδισαν ελληνικά υποβρύχια στην Ιτέα, στα τέλη του ίδιου μήνα βομβάρδισαν τα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», ενώ στις 2 Αυγούστου βομβαρδίστηκε μια ακταιωρός που έπλεε κοντά στην Αίγινα. Αποκορύφωμα της ύπουλης ιταλικής επιθετικότητας – αφού θυμίζουμε ότι ακόμα δεν μας είχαν κηρύξει επίσημα τον πόλεμο – ήταν ο τορπιλισμός του ελληνικού εύδρομου καταδρομικού «Έλλη» την 15η Αυγούστου στο λιμάνι της Τήνου από Ιταλικό υποβρύχιο που εξόρμησε από την Ιταλοκρατούμενη Λέρο.

• Η φασιστική Ιταλία – ήδη πριν την 28^η Οκτωβρίου – ασκούσε εις βάρος μας έναν δόλιο και ακήρυχτο πόλεμο…

Υπήρξαν όμως και άλλα γεγονότα όπως και δηλώσεις εκ μέρους Ιταλών αξιωματούχων που συνηγορούσαν για τον επερχόμενο πόλεμο όπως:

Η χρησιμοποίηση της Αλβανίας ως βάση των Ιταλικών στρατευμάτων που ξεκίνησε την 7 Απριλίου 1939, αφού προηγουμένως είχαν πραγματοποιηθεί διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών και με τους Αλβανούς να θέτουν ως κύριο όρο της συμφωνίας τους την επέκταση των συνόρων τους σε «Τσαμουριά» και «Κόσοβο»….

[σ.σ. Ότι επιδιώκουν και σήμερα δηλαδή]

Σύμφωνα με όσα γράφει ο ναύαρχος Αλέξανδρος Σακελλαρίου στο βιβλίο του "Η Θέσις της Ελλάδος εις τον Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον", εκδόσεις  Cosmos Greek – American, Printing Company, Ουάσινγκτον 1944:

«Εις τον λόγον του εις τα Τίρανα, περί τα μέσα Απριλίου του 1940, ο κόμης Τσιάνο (υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας και γαμπρός του Μουσολίνι), δηλώνει εις τους Αλβανούς, ότι η Ιταλία ανέλαβε την ειρήνευσιν της Αλβανίας και την εκπλήρωσιν των εθνικών της βλέψεων…»

«…Την 14ην, πάλιν, Ιουνίου, ο Ιταλός υπουργός Παιδείας Bottai δηλώνει από του εξώστου του δημαρχείου της Κορυτσάς ότι η Αλβανία θα επεξέτεινεν εντός δύο η τριών ετών τα σύνορά της. Και την 25ην του ιδίου μηνός, ο στρατάρχης Badoglio διαβεβαιώνει αλβανικήν αντιπροσωπείαν, ότι η Ιταλία θα αφοσιώνετο εις την ευημερίαν και την οργάνωσιν της Αλβανίας, ως και εις την επέκτασιν των συνόρων της, ταυτοχρόνως δε αντιπρόσωπος του βασιλέως – αυτοκράτορος (Βιτόριο – Εμανουέλε) εις αλβανικήν  συγκέντρωσιν ομιλεί απεριφράστως πλέον περί σχηματισμού μεγαλυτέρας Αλβανίας».

Όμως και ο ίδιος ο  Μουσολίνι σε ομιλία του σε συγκέντρωση της φασιστικής νεολαίας την 10 Ιουνίου 1940, είπε τα εξής:

«Η Ελλάδα αποτελεί μέρος του μεσογειακού χώρου της Ιταλίας. Η Βουλγαρία θα προσαρτήσει τη Μακεδονία, ήτις είναι εξεχόντως βουλγαρική, καθώς και τη Δυτική Θράκη, ήτις αποτελεί διάδρομον στενόν και ανόητον(;) ο οποίος εμπόδιζε την Βουλγαρίαν να εξέλθει εις το Αιγαίον»

Πάντως οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας ήδη είχαν αρχίσει να ψυχραίνονται μετά την απόρριψη από τον Ι. Μεταξά της ανανέωσης της 10ετούς Ελληνοϊταλικής συμφωνίας Βενιζέλου - Μουσολίνι του 1938.

Τον Μάιο του 1940, ο Ιωάννης Μεταξάς σε συνέντευξή του στην αγγλική Ντέιλι Τέλεγκραφ δήλωσε: «Είμεθα ουδέτεροι εφ΄όσον χρόνον θέλει η Αγγλία να είμεθα ουδέτεροι»

Η παραπάνω δήλωση πυροδότησε τις σχέσεις μας με την Ιταλία καθώς είναι γνωστός ο μεγάλος ανταγωνισμός που υπήρχε εκείνη την εποχή μεταξύ των Άγγλων και των Ιταλών για τον ναυτικό έλεγχο της Μεσογείου. Αναφανδόν υπέρ της συμμαχίας μας με την Αγγλία ήταν και ο βασιλιάς Γεώργιος Β'.

Θεωρούμε ωστόσο ότι ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς μάλλον προτιμούσε την ουδετερότητα στον μεγάλο πόλεμο που εκτυλισσόταν, αλλά αυτό δεν εξαρτιόταν μόνο από τις δικές του προθέσεις, όσο βασικά από τα σχέδια των αντιμαχόμενων μεγάλων δυνάμεων που ήταν οι «Σύμμαχοι» και ο «Άξονας», αλλά και από τα παρασκηνιακά πλάνα των γνωστών σιωνιστών τοκογλύφων που ουσιαστικά – και τότε όπως και σήμερα – κινούσαν τα παγκόσμια νήματα.

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι αρκετά πριν τον κρίσιμο Οκτώβριο του ‘40 είχαν γίνει παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών κρατικών αξιωματούχων με στόχο από ελληνικής πλευράς η εξασφάλιση εγγυήσεων και η τυπική διατήρηση ουδετερότητας (ίσως στα πρότυπα της Ισπανίας ή της Τουρκίας), σε περίπτωση που προσχωρούσαμε στον «Άξονα», κάτι όμως που δεν απαντήθηκε με σαφήνεια από την πλευρά των Ναζί.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε συγκεντρώσει από τα ιστορικά αρχεία της εποχής θεωρούμε ότι οι Γερμανοί, την δεδομένη περίοδο, δεν ήθελαν να εμπλέξουν και να δεσμεύσουν πολύτιμες στρατιωτικές δυνάμεις για την εισβολή και φρούρηση της Ελλάδας, καθώς ήδη είχαν προβλήματα από την αποτυχημένη αεροπορική επιχείρηση και την ματαίωση της εισβολής στην Βρετανία (οπότε παρέμενε ανοικτό το αγγλοσαξονικό δυτικό μέτωπο), ενώ παράλληλα προετοίμαζαν την γιγαντιαία επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, για αυτό εξέφρασαν έναν φαινομενικό εκνευρισμό από την μονομερής ενέργεια των Ιταλών συμμάχων τους.                                                                                         

Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ελλάδα τους απασχολούσε λόγω της στρατηγικής της θέσης καθώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο των βρετανικών αεροσκαφών για βομβαρδισμούς κατά των γερμανικών Africa Korps ή κατά των πετρελαιοπηγών της Ρουμανίας που ήταν υπέρ πολύτιμες για τους Ναζί. [σ.σ. Η Ρουμανία ήταν σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας]. Επίσης η χώρα μας ήταν απαραίτητη για τις δυνάμεις του «Άξονα» ως ναυτική και αεροπορική βάση – κυρίως η νότια Πελοπόννησος και η Κρήτη – για τον έλεγχο της Αν. Μεσογείου και ευρύτερα της Μέσης Ανατολής, αλλά και η βόρεια Ελλάδα για τον έλεγχο των Βαλκανίων και του Εύξεινου Πόντου. Οπότε, η μόνη πραγματική διαφωνία σχετικά με την Ελλάδα, μεταξύ των Γερμανών και Ιταλών ήταν ίσως σε θέματα σχεδιασμού και χρόνου της εισβολής, η οποία πάντως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε.

Μετά από όλα αυτά και παρά την πολιτική διάσπαση που υπήρχε στην ελληνική κοινωνία – μια διάσπαση που πήγαζε τουλάχιστον από την περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας – υπήρξε μια αυθόρμητη γενική λαϊκή συσπείρωση και συναίνεση με στόχο την προάσπιση της πατρίδας από την επερχόμενη εισβολή που οι πάντες διαισθάνονταν.

• Το ΌΧΙ ουσιαστικά ήδη το είχε πει πρώτος ο Ελληνικός λαός
  
  

    

1.1. Το χρονικό της «Μάχης της Πίνδου»

Αρχικά να αναφέρουμε εδώ ότι οι Ιταλοί έψαχναν μια αφορμή και μια έξωθεν δικαιολογία για να μας επιτεθούν – αν και από ότι είδαμε παραπάνω ήδη μας είχαν επιτεθεί πολλάκις και άνανδρα – έτσι στις 25 Οκτωβρίου του 1940, τρεις μέρες πριν την επίσημη έναρξη του πολέμου, σκηνοθετήθηκε ένα επεισόδιο από τον μηχανορράφο Υπουργό Εξωτερικών, Γκαλεάτσο Τσιάνο, κατά το οποίο ένα ιταλικό αεροπλάνο χωρίς διακριτικά, έριξε φυλλάδια στο αλβανικό έδαφος που εμπεριείχαν μηνύματα γραμμένα στα ελληνικά και αλβανικά που καλούσαν Έλληνες και Αλβανούς να ξεσηκωθούν εναντίον των Ιταλών και να ταχθούν με το μέρος των Βρετανών. Επί προσθέτως εξερράγησαν βόμβες σε ιταλικά διοικητήρια στους Αγίους Σαράντα. 

Παράλληλα, το κρατικά ελεγχόμενο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων «Στέφανι», ανέφερε ότι μια ομάδα Ελλήνων είχε συλληφθεί την ώρα που επιχειρούσε να επιτεθεί σε ιταλικά στρατεύματα κοντά στην Κορυτσά. Έξι δράστες, κατά το ιταλικό πρακτορείο, είχαν συλληφθεί ενώ δύο Αλβανοί συνεργάτες τους είχαν σκοτωθεί και άλλοι τρεις είχαν τραυματιστεί. 

Προφανώς, κάποιοι Αλβανοί ή Ιταλοί φόρεσαν ελληνικές στολές και προσποιήθηκαν ότι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν για να γίνει πιστευτή η ιστορία. Μιλάμε δηλαδή για μια σκηνοθεσία της πλάκας όπου κατόπιν απλώς άναψαν τα φλας και τραβήχτηκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες που θα δημοσιεύονταν στις προπαγανδιστικές φυλλάδες και θα έπειθαν το διεθνές και κυρίως το ιταλικό κοινό για το "δίκαιο" του πολέμου ενάντια στους "κακούς", "μπαταχτσήδες" και "τεμπέληδες" Έλληνες που καταστρέφουν το "Ευρώ"...

[σ.σ. Διόρθωση, τους τελευταίους "τιμητικούς" χαρακτηρισμούς τους εκστόμιζαν μέχρι πρόσφατα ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και η υπόλοιπη συμμορία των Βρυξελλών]

Υπενθυμίζουμε ότι εκείνη την εποχή που κυριαρχούσε ο φασισμός – και όχι μόνον τότε – οι δικαιολογίες πολέμου* ήταν στημένες προβοκάτσιες. Κανείς άλλος δεν είχε πρόσβαση στην περιοχή πέραν των Ιταλικών αρχών οπότε μπορούσαν να δηλώσουν ότι ήθελαν προκειμένου να έχουν μια τυπική αφορμή. [σ.σ. *Οι πόλεμοι στο Βιετνάμ, ή στο Ιράκ, στην Λιβύη κ.α., με φθηνές και αναπόδεικτες δικαιολογίες δεν έγιναν; Ο φασισμός δεν έφυγε ποτέ, απλώς άλλαξε μορφή…]

Η κυβέρνηση του Μεταξά αντέδρασε άμεσα στις κατηγορίες αρνούμενη κάθε ανάμειξη και ζήτησε να συγκροτηθεί  ελληνοϊταλική επιτροπή για να αποκαλυφθεί η αλήθεια κάτι όμως που – όπως αναμενόταν – οι Ιταλοί δεν δέχτηκαν.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο το οποίο θα θέλαμε να επισημάνουμε εδώ είναι ότι ο Τσιάνο – με βάση τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει – διαβεβαίωνε τον Μουσολίνι ότι η ιταλική επιχείρηση θα είναι σύντομη και επιτυχημένη καθώς πολλές σημαντικές προσωπικότητες στην Ελλάδα ήταν έτοιμοι προς εξαγορά και συνεργασία μαζί τους….

[σ.σ. Τι άλλαξε από τότε; Πανταχού παρόν οι προδότες… απλώς εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο δεν κατάφεραν να ανατρέψουν την λαϊκή βούληση για μάχη μέχρις εσχάτων απέναντι σε έναν εχθρό που μας είχε προσβάλλει βάναυσα, αλλά μόλις ανατράπηκε η κατάσταση με την εισβολή των Γερμανών και την παγίωση της κατοχής, τότε βγήκαν από τους υπονόμους όλα τα τρωκτικά της ελληνικής κοινωνίας…]

Στις 2.45 πμ της 28^ης Οκτωβρίου ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι που συνοδευόταν από τον στρατιωτικό ακόλουθο συνταγματάρχη Μοντίνι και τον διερμηνέα της πρεσβείας Ντε Σάντο μετέβησαν στο σπίτι του Ι. Μεταξά στην Κηφισιά για να του επιδώσουν το τελεσίγραφο πολέμου στο οποίο αναγραφόταν το εξής:

«Ζητούμε από την ελληνική κυβέρνηση όπως μην εναντιωθεί εις την κατάληψη ταύτην και όπως μη παρεμποδίσει την ελευθέρα διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι».

Η απάντηση του Μεταξά στα γαλλικά ήταν «Alors, c’est la querre»,(μφρ. Λοιπόν, ώστε έχουμε πόλεμο) και στο κατευόδιο «Vous etes les plus forts» (μφρ. Είσθε οι πιο δυνατοί).

Ο πόλεμος θα ξεκινούσε στις 06.00 το πρωί, ωστόσο ήδη από τις 04.00 τα ξημερώματα οι Ιταλοί είχαν αρχίσει επιχειρήσεις δολιοφθοράς στο μέτωπο της Ηπείρου.

Όλα πλέον ήταν έτοιμα για την μεγάλη αναμέτρηση και είναι ενδιαφέρον να δούμε το σχέδιο που είχε καταρτίσει ο Βισκόντι Πράσκα, το επονομαζόμενο «Emergenza G» που προέβλεπε την κατάληψη της χώρας σε τρεις φάσεις:

Η πρώτη ήταν η κατάληψη της Ηπείρου. Σε δεύτερη φάση θα καταλαμβανόταν η Δυτική Μακεδονία και τα νησιά του Ιονίου. Με την ενίσχυση νέων εφεδρικών δυνάμεων που θα αποβιβάζονταν στην Βόρεια Αλβανία, στην Ήπειρο και στα Επτάνησα, θα ακολουθούσε σε τρίτη φάση, η προέλαση προς την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα με σκοπό την ολοκληρωτική κατάκτηση της χώρας. Το σχέδιο είχε συνταχθεί με την προϋπόθεση της ουδετερότητας της Γιουγκοσλαβίας, κάτι που τελικά ίσχυσε μέχρι και τις αρχές Απριλίου του ‘41.

Το Ελληνοϊταλικό μέτωπο είχε μήκος περίπου 150 χιλιομέτρων και βρισκόταν σε μια σχεδόν εξολοκλήρου ορεινή περιοχή, η οποία επιπροσθέτως ήταν εξαιρετικά δύσβατη, λόγω του φτωχού οδικού δικτύου της. Η οροσειρά της Πίνδου χώριζε το θέατρο επιχειρήσεων στα δύο, αυτό της Ηπείρου και εκείνο της βορειοδυτικής Μακεδονίας.

Η διάταξη των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία ήταν η εξής:

Στα βορειοανατολικά σύνορα της Αλβανίας, πλησίον της Κορυτσάς και της Ελληνογιουγκοσλαβικής και Ελληνοαλβανικής μεθορίου, έλαβαν θέση η 19^η μεραρχία πεζικού «Βενέτσια», λίγο νοτιότερα η 29^η μεραρχία πεζικού «Πιεμόντε», νοτίως αυτής η 49η μεραρχία πεζικού «Πάρμα», ενώ η 53^η μεραρχία πεζικού «Αρέτζο» αρχικά παρέμεινε ως εφεδρεία.

Η 3^η μεραρχία αλπινιστών «Τζούλια» έλαβε θέση νοτιότερα (κοντά στην Κόνιτσα) και χωρίστηκε σε τρία τμήματα με τους εξής στόχους: α) το ένα τμήμα θα κινείτο με κατεύθυνση ανατολικά προς την Σαμαρίνα και μετά προς τα Γρεβενά αποκόπτοντας την επικοινωνία του ελληνικού στρατεύματος της δυτικής Μακεδονίας με το ελληνικό στράτευμα της Ελαίας στην Ήπειρο, β) το δεύτερο τμήμα θα κινείτο νότιο-ανατολικά προς την Βοβούσα και μετά προς το Μέτσοβο, γ) το τρίτο τμήμα θα κινείτο νότιο-ανατολικά προς το Ελατοχώρι και με προορισμό επίσης το Μέτσοβο.

Οπότε, η επίλεκτη ιταλική ορειβατική μεραρχία «Τζούλια» είχε βασικό στόχο να προωθηθεί στο αφιλόξενο ορεινό περιβάλλον της Πίνδου αφενός καταλαμβάνοντας τα Γρεβενά με σκοπό να αποκλείσει την επαφή και επικοινωνία του ελληνικού στρατού από βορά προς νότο, αφετέρου καταλαμβάνοντας το Μέτσοβο αποκόπτοντας έτσι την Ήπειρο από την Θεσσαλία και την αρωγή από εφεδρικές δυνάμεις, πυρομαχικά και τρόφιμα. Μετά ένα τμήμα της θα όδευε προς τα Γιάννενα διαγράφοντας μια κυκλωτική πορεία κατά της ελληνικής αμυντικής γραμμής της Ηπείρου.

Κατόπιν τα περικυκλωμένα ελληνικά στρατεύματα που είχαν ως αμυντικό επίκεντρο το Καλπάκι αφενός θα σφυροκοπούνταν κατά μέτωπο από την 23η μεραρχία Πεζικού «Φερράρα», η οποία υποστηριζόταν από την 131η  τεθωρακισμένη μεραρχία «Κένταυροι», από μια μεραρχία ιππικού και από τουλάχιστον τρία Αλβανικά τάγματα, αλλά αφετέρου θα έχαναν και την κύρια βάση ανεφοδιασμού τους που ήταν τα Ιωάννινα, ενώ παράλληλα θα δέχονταν την επίθεση τμήματος της «Τζούλια» στο αριστερό κέρας της αμυντικής παράταξης ή αν θέλετε στην νότια πλευρά των γραμμών μας.

Η 51η μεραρχία Πεζικού «Σιένα» και άλλες μικρότερες μονάδες, θα καταλάμβαναν την Ηγουμενίτσα και μετά θα προσπαθούσαν και αυτές να περικυκλώσουν τα ελληνικά στρατεύματα με πορεία προς τα Γιάννενα, ενώ ένα τμήμα της «Σιένα» κινήθηκε με νότιο-ανατολική κατεύθυνση προς τον ποταμό Καλαμά με στόχο το αριστερό κέρας των κύριων ελληνικών αμυντικών γραμμών, προφανώς για να συνδράμει – βάση σχεδίου – την προβλεπόμενη επίθεση της «Τζούλια» στο ίδιο σημείο. Επίσης προς την περιοχή του Καλαμά θα κινούνταν τις επόμενες μέρες για ενίσχυση της ιταλικής επιθέσεως και μονάδες από τις τεθωρακισμένες μεραρχίες «Κένταυροι».

- Ασφαλώς κάποιες ιταλικές μεραρχίες στην Αλβανία ήταν εφεδρικές και έτοιμες ανά πάσα στιγμή για να συνδράμουν σε όποιο μέτωπο υπήρχε η σχετική ανάγκη, ενώ στην Ιταλία υπήρχαν και άλλες μεραρχίες σε ετοιμότητα για να μεταφερθούν στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο, όταν αυτό κρινόταν απαραίτητο.

Η διάταξη των Ελληνικών δυνάμεων στο Ελληνοϊταλικό μέτωπο ήταν η εξής:

Η ελληνική διάταξη της Ηπείρου – στην ευρύτερη περιοχή Ελαίας/Καλαμά – είχε μέτωπο προς τα δυτικά και βορειοδυτικά με κάλυψη στα νώτα από την οροσειρά της Πίνδου και με βασικό κέντρο ανεφοδιασμού τα Ιωάννινα στον νότο και το Μέτσοβο στα ανατολικά.

Στο μέτωπο της Δυτικής Μακεδονίας οι δυνάμεις μας είχαν λάβει θέση στα ορεινά σύνορα με την Αλβανία έχοντας ως κέντρα ανεφοδιασμού τις πόλεις και κωμοπόλεις της περιοχής όπως την Καστοριά, την Φλώρινα, το Αμύνταιο, την Πτολεμαΐδα, την Κοζάνη κ.α.

Σε γενικές γραμμές το ιταλικό σχέδιο επίθεσης δεν ήταν κακό, αντιθέτως ήταν πολυεπίπεδο και έθετε σοβαρές προκλήσεις και δυσκολίες στον ελληνικό στρατό. Δεν πέτυχε όμως γιατί οι Ιταλοί διέθεσαν πολύ λιγότερες χερσαίες δυνάμεις από ότι χρειαζόταν για να υλοποιηθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο τους με μια μερική ή ολοκληρωτική επιτυχία καθώς υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες τους έναντι του ελληνικού στρατού και την αποφασιστικότητα του (όπως και σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας), καθώς επίσης δεν έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν ορισμένους άλλους κρίσιμους και καθοριστικούς παράγοντες όπως οι κακές καιρικές συνθήκες και τα ορεινά και δύσβατα πεδία του μετώπου που επέφεραν κωλύματα στα πολυάριθμα μηχανοκίνητα μέσα που διέθεταν και αυτή η υπεροπλία τελικά δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πεδία των μαχών, αντιθέτως το τραχύ, δύσβατο και ιδιαίτερο εδαφικό ανάγλυφο λειτούργησε υπέρ των αμυνομένων.

Περιέργως εγκαταλείφθηκε το αρχικό σχέδιο επίθεσης που προετοιμάστηκε από τον Κάρλο Τζελόζο (προκάτοχο του Πράσκα στην Αλβανία), ο οποίος στη συνέχεια μετατέθηκε σε ένα ανώτατο επιτελικό γραφείο στη Ρώμη. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε ιταλική προέλαση στην Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία ως το Μεσολόγγι. Το ιταλικό ναυτικό θα εξασφάλιζε την κατάληψη των νησιών του Ιονίου. Ο Τζελόζο πίστευε ότι 11 ιταλικές μεραρχίες ήταν αρκετές για τον σκοπό αυτό. Μια ακόμα  θα παρέμενε στην Κέρκυρα και άλλες τρεις θα κινούνταν προς την Ελληνογιουγκοσλαβική μεθόριο, προκειμένου να αποτρέψουν σε εκείνο το σημείο μια πιθανή γιουγκοσλαβική και ελληνική επέμβαση, ενώ σε επόμενη φάση θα εξελισσόταν και απόβαση στην Κεφαλλονιά, Ζάκυνθο και Κυλλήνη. Άρα μιλούσε συνολικά για τουλάχιστον 15 μεραρχίες, ενώ όπως γνωρίζουμε πλέον, οι Ιταλοί με επικεφαλής τον Βισκόντι Πράσκα, αρχικά ξεκίνησαν την επίθεση τους με 9 μεραρχίες και βέβαια επικεντρώθηκαν στο μέτωπο Ελαίας-Καλαμά, εκεί ακριβώς που επιθυμούσε και ο στρατηγός Κατσιμήτρος.

Προσωπική μας άποψη είναι ότι αν επικρατούσε το σχέδιο του Κάρλο Τζελόζο, η εξέλιξη στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο μάλλον θα ήταν πολύ διαφορετική. Μάλιστα θεωρούμε ότι δεν θα ήταν απαραίτητο να καταληφθούν όλα τα νησιά του Ιονίου αφού αρκούσαν η Κέρκυρα και η Λευκάδα και η απόβαση 4 έως 5 πεζών και τεθωρακισμένων μεραρχιών στις εύκολα προσβάσιμες παραλίες της Πρέβεζας με την παράλληλη κάλυψη του ισχυρού Ιταλικού ναυτικού και αεροπορίας και με στόχο την εδραίωση στην περιοχή και την εκπόρθηση των Ιωαννίνων από τα νότια. Υπό τέτοιες συνθήκες ο Ε.Σ αναγκαστικά θα έπρεπε να συμπτυχθεί ανατολικότερα προς την Κεντρική Ελλάδα, ενώ η Δυτική και η Νοτιοδυτική Ελλάδα (πλην της Δ. Μακεδονίας), θα έμενε έρμαιο στις διαθέσεις των Ιταλών. Ευτυχώς όμως που τελικά επιλέχθηκε το πλάνο του Πράσκα που τους επέφερε την φθορά και την ήττα.

Συνοψίζοντας οπότε τους σχεδιασμούς των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, οι Ιταλοί αρχικά θα έκαναν εστιασμένη επίθεση στο νότιο μέτωπο – στην ευρύτερη περιοχή Ελαίας-Καλαμά στην Ήπειρο – και καταδρομική επιχείρηση κύκλωσης από την περιοχή Κόνιτσας προς Μέτσοβο δια μέσω της Πίνδου, ενώ στον βορά οι δυνάμεις τους θα εφάρμοζαν την τακτική της επιθετικής άμυνας αναγκάζοντας τον Ελληνικό Στρατό να διαθέτει μέρος των δυνάμεων του σε αυτή την περιοχή.

Ο Ελληνικός στρατός από την άλλη θα έπρεπε να αντέξει στην σφοδρή επίθεση των Ιταλών στην Ήπειρο, να αντιμετωπίσει τους Αλπινιστές καταδρομείς που προσπαθούσαν να μας διεμβολίσουν στο ορεινό κέντρο του συνολικού μετώπου και παράλληλα να μην επιτρέψει στους Ιταλούς να διαθέτουν με ευχέρεια όλες τις δυνάμεις τους για την επίθεση τους στην Ήπειρο. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί με μια αντίστοιχη δική μας αντεπίθεση στο βόρειο μέτωπο, κάτι που συνέβη και που τελικά ανάγκασε τους Ιταλούς να στέλνουν εκεί πολλές από τις ενισχύσεις τους για να μην διαρραγούν οι γραμμές τους στην βόρεια Αλβανία.

Στις πρώτες μέρες του πολέμου οι Ιταλικές δυνάμεις υπερτερούσαν αριθμητικά καθώς ήταν τριπλάσιες με περίπου εννιά μεραρχίες έναντι τριών ελληνικών. Τις ιταλικές χερσαίες δυνάμεις συνέδραμε η Ιταλική Βασιλική Πολεμική Αεροπορία η οποία διέθεσε στο μέτωπο της Αλβανίας 179 καταδιωκτικά, 225 βομβαρδιστικά και 59 αναγνωριστικά, συνολικά δηλαδή 463 αεροσκάφη.

- Πάντως ο συσχετισμός δυνάμεων άλλαξε περί τα μέσα Νοεμβρίου λόγω των προστιθέμενων εφεδρικών στρατευμάτων και από τις δύο πλευρές, καθώς 16-17 ιταλικές μεραρχίες είχαν απέναντι τους περίπου 13 αποφασισμένες και ψυχωμένες ελληνικές μεραρχίες.

Στην Ημερήσια Διαταγή της 30^ης Οκτωβρίου 1940 ο στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος έστειλε ένα σαφέστατο μήνυμα:

«Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθεί ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν. Ο αγών θα διεξαχθεί μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα κρατερά επί των θέσεων μας μέχρις εσχάτων. Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχει περί υποχωρήσεως».

Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι το ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού με αρχηγό τον αντιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο είχε αντίθετη γνώμη - καθώς θεωρούσε ανυπέρβλητο τον Ιταλικό στρατό - και είχε δώσει σαφείς οδηγίες στον στρατηγό Κατσιμήτρο για μερική παρεμπόδιση του εχθρού και τακτική υποχώρηση στα ανατολικά με βασικό σημείο άμυνας το Μέτσοβο. Ευτυχώς όμως που ο Κατσιμήτρος παράκουσε τις εντολές και έδρασε αυτοβούλως και με βάση τις ικανότητες, την αντίληψη και την ευφυΐα του και έτσι γράφτηκε στο Καλπάκι και στο ευρύτερο μέτωπο Ελαίας-Καλαμά μια από τις πιο χρυσές σελίδες της ένδοξης ιστορίας μας.

Από το αντίπαλο στρατόπεδο ο Βισκόντι Πράσκα, είχε πει στην σύσκεψη της 15ης Οκτωβρίου, ότι ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος θα ήταν ένας «passeggiata» (περίπατος) και ότι σε δύο μέρες οι Ιταλοί θα έφταναν στην Αθήνα…. 

...ενώ και ο Μουσολίνι είχε πει στον Τσιάνο:

«Ο Χίτλερ πάντα με φέρνει αντιμέτωπο με τετελεσμένα γεγονότα. Αυτή την φορά θα τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Θα μάθει από τις εφημερίδες ότι κατέλαβα την Ελλάδα».

Ασφαλώς διαψεύστηκαν οικτρά και οι δύο αφού ήδη μετά από 15-20 μέρες ο ιταλικός στρατός άρχισε να κάνει πορεία με την "όπισθεν"… οι επίλεκτοι αλπινιστές της «Τζούλια» μετά από ένα δεκαήμερο έπαθαν μεγάλο «κάζο» από τις δικές μας ελαφρές μεραρχίες της οπισθοφυλακής και τις εφεδρικές που έφτασαν στην περιοχή και τελικά αναγκάστηκαν σε εσπευσμένη υποχώρηση μέσα από αφιλόξενα και δύσβατα ορεινά τοπία, αφήνοντας πίσω τους περισσότερους από 3.000 νεκρούς και τραυματίες. Οι διασωθέντες κατέφυγαν στην Κόνιτσα όπου τους κάλυψε η νεοαφιχθείσα ιταλική μεραρχία «Μπάρι».

Στο μέτωπο της Ηπείρου πολλά από τα τεθωρακισμένα άρματα της μεραρχίας «Κενταύρων» είτε καταστράφηκαν από το πυροβολικό μας, είτε κόλλησαν στις λάσπες και ουσιαστικά αποδείχτηκαν άχρηστα ή ανεπαρκή στο συγκεκριμένο στενό ή ελώδης και δυσκολοδιάβατο πεδίο της μάχης, ενώ η «Φερράρα» και η «Σιένα» υπέστησαν μεγάλο «στραπάτσο» και σε έμψυχο δυναμικό και σε ψυχικές δυνάμεις λόγω της ισχυρής και αποφασιστικής ελληνικής άμυνας.

Αλλά και στο μέτωπο της Δυτικής Μακεδονίας έπεσαν γερές "σφαλιάρες" στην «Πάρμα», στην «Βενέτσια», στην «Πιεμόντε», στην «Αρέτζο» και μετά στην «Μόντενα», στην «Τριεντίνο», στους Βερσαλλιέρους με τα φτερά και "πούπουλα" στα κράνη τους... γενικότερα όμως ο Ιταλικός στρατός από τα μέσα προς τέλη του Νοέμβρη του '40 και έπειτα φώναζε «Μάμα Μία»…

Η παλαιική αντίσταση απέναντι στις δυνάμεις του Άξονος αποτελεί μια σύγχρονη εποποιία και μια απόδειξη ότι οι μαχητές της Πίνδου, οι Μαραθωνομάχοι, οι υπερασπιστές της Πόλης απέναντι στους Αβάρους, Άραβες κ.α., οι αγωνιστές του ’21 ή οι Μακεδονομάχοι είναι όλοι τους μέρος μιας ενιαίας φυλής με ιστορική και διαχρονική συνέχεια!

 

Ήταν ένας πόλεμος που τα είχε όλα, λυσσαλέα άμυνα, πορείες νυχθημερόν σε χιονισμένες βουνοκορφές, μάχες με καρτέρι ή επελάσεις δόξας και εφόδους αυτοκτονίας. Δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν μέσα από ένα γραπτό κείμενο όλες αυτές οι συγκλονιστικές μάχες που διαδραματίστηκαν σε ένα μεγάλο και τραχύ μέτωπο όπου καταβλήθηκε υπεράνθρωπη προσπάθεια και ζητείτο η υπέρβαση μέσα από πολύ αντίξοες συνθήκες, ούτε είναι δυνατόν να καταγραφούν τα έντονα συναισθήματα που έζησαν όλοι όσοι ενεπλάκησαν στον πόλεμο, Έλληνες και Ιταλοί.

Ο πόλεμος είναι μια από τις χειρότερες συμφορές που μπορεί να πλήξουν μια χώρα, αλλά αν τελικά προκύψει ως αναπόφευκτο γεγονός, τότε η ηρωικότητα των Ελλήνων μαχητών της Πίνδου θα πρέπει να αποτελέσει για όλους μας ένα εγγυημένο και λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση.

2. Η Γερμανική εισβολή

Ο Ελληνικός Στρατός μετά από πέντε μήνες σκληρών μαχών και ιδίως μετά την ιταλική «Εαρινή Επίθεση» και την επική αντίσταση στο ύψωμα 731, ουσιαστικά νίκησε τους Ιταλούς και άρχισε πλέον να τους εκτοπίζει προς την Αδριατική – ήδη είχε κατακτήσει το ¼ των εδαφών της Αλβανίας – και θα πετύχαινε την οριστική υποχώρηση ή καταστροφή τους εάν δεν επενέβαινε στις 6 Απριλίου του '41 το 3^ο Ράιχ ανοίγοντας νέο μέτωπο στα βόρεια σύνορά μας.

Ασφαλώς και εκεί δόθηκαν σκληρές μάχες απέναντι στα γερμανικά στρατεύματα – με αιχμή τα οχυρά Μεταξά – και θα ήταν αμφίβολη η επιτυχία της εισβολής τους αν υπήρχαν ισχυρές αμυντικές δυνάμεις στην περιοχή της δυτικής Μακεδονίας που θα απέτρεπαν την περικύκλωση των κύριων οχυρωματικών μας θέσεων.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η επίθεση ξεκίνησε τα χαράματα την 6η Απριλίου του 1941 με επίκεντρο τα οχυρό στο Ρούπελ αλλά και στα υπόλοιπα οχυρά Μεταξά, όπου σημειώθηκαν σφοδρές μάχες όμως οι αμυνόμενοι κρατούσαν με σθένος και χωρίς ρήγματα τις θέσεις τους. Παράλληλα γερμανικές μονάδες κινήθηκαν και προς την Δυτική Θράκη όπου εκεί προέλασαν με σχετική ευκολία λόγω μειωμένων δυνάμεων άμυνας από την πλευρά μας και έλλειψη ισχυρών οχυρωματικών θέσεων, ωστόσο η προώθηση τους προς την Θεσσαλονίκη εμποδιζόταν από τα οχυρά Μεταξά.

Αρχικά στον τομέα της Δυτικής Μακεδονίας δεν σημειώθηκαν ιδιαίτερα επεισόδια, αλλά η προέλαση της 2ης μεραρχίας Πάντσερ στο γιουγκοσλαβικό έδαφος ήταν ταχύτατη. Το απόγευμα της 7ης Απριλίου οι Γερμανοί κατέλαβαν την Σρώμνιτσα που βρίσκεται βορειοδυτικά του Κιλκίς, αναγκάζοντας τους Γιουγκοσλάβους – στην αποτελεσματική άμυνα των οποίων βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό και το ελληνικό επιτελείο στρατού – να συμπτυχθούν δυτικά του Αξιού και έτσι έδωσαν την δυνατότητα στους Γερμανούς να χρησιμοποιήσουν την κοιλάδα του ποταμού για να εισβάλουν στην Ελλάδα και να υπερκεράσουν την οχυρωμένη τοποθεσία Μπέλες-Νέστος, με αποτέλεσμα η <Γραμμή Μεταξά> να κινδυνεύει με αποκλεισμό από τον υπόλοιπο κορμό της χώρας. Για την αντιμετώπιση του κινδύνου διατάχθηκε η XIX Μηχανοκίνητη Μεραρχία να επεκταθεί προς τα βόρεια και να καλύψει τον διάδρομο του Αξιού. Οι ανεπαρκείς ελληνικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να φτάσουν έγκαιρα για να αποκρούσουν την γερμανική προέλαση και έτσι η κοιλάδα του Αξιού αποτελούσε πλέον την «Αχίλλειο πτέρνα» όλης της αμυντικής τοποθεσίας.

Δεν θα αναλωθούμε εκτενέστερα με λεπτομέρειες σχετικά με την γερμανική επίθεση και προέλαση καθώς αυτή μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο ιστορικής μελέτης και καταγραφής σε ένα επόμενο άρθρο μας, απλώς θα αναφέρουμε ότι στην συνέχεια Οι Γερμανοί κατάφεραν ραγδαία διείσδυση στην Μακεδονία, κατάληψη της Θεσσαλονίκης και γρήγορη κάθοδο προς τον νότο με στόχο την Αθήνα και την Πελοπόννησο. Τα ελληνικά στρατεύματα της δυτικής Μακεδονίας που είχαν κατατροπώσει τους Ιταλούς διεισδύοντας στην βορειοανατολική Αλβανία παγιδεύτηκαν όπως και αυτά που αμύνονταν στα οχυρά Μεταξά, η άμυνα ουσιαστικά έσπασε και άρχισε παράδοση ή η υποχώρηση για όσα τμήματα είχαν ακόμα αυτήν την δυνατότητα.

Βάσιμες ελπίδες επιτυχίας ίσως θα είχαμε αν οι σύμμαχοι μπορούσαν να μας διαθέσουν τουλάχιστον 10 με 15 μεραρχίες εξοπλισμένες με άρματα μάχης, αντιαεροπορικά και αντιαρματικά πυροβόλα, με παράλληλη κάλυψη από το Βασιλικό Βρετανικό Ναυτικό και Αεροπορία, όμως η Αγγλία μάλλον αδυνατούσε να μας βοηθήσει ουσιαστικά, αφού εκείνη την εποχή αμυνόταν στον Ατλαντικό έναντι των γερμανικών υποβρυχίων και παράλληλα μαχόταν στο θέατρο επιχειρήσεων της Βορείου Αφρικής.

- Οι σύμμαχοι τελικά μας έστειλαν για ενίσχυση περίπου 5 μεραρχίες που αποτελούνταν από Άγγλους, Νεοζηλανδούς, Αυστραλούς, Πολωνούς, Κύπριους και Παλαιστίνιους, αλλά με ελλείψεις σε βαρύ οπλισμό και αεροσκάφη.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας, εκ των υστέρων ασφαλώς, την διαμορφωθείσα κατάσταση στο Αλβανικό μέτωπο, σε συνδυασμό ίσως με την εποχή που μας επιτέθηκαν οι Γερμανοί (άνοιξη, άρα αίθριες καιρικές συνθήκες σε γενικές γραμμές, κάτι που ευνοούσε τα γερμανικά μηχανοκίνητα τάγματα και αεροσκάφη), επίσης το γενικότερο εδαφικό ανάγλυφο της Μακεδονίας, σε συνάρτηση με τις ανεπαρκείς δυνάμεις που διαθέταμε για αποτελεσματική άμυνα, κατά την άποψη μας ήταν προτιμότερη μια σύμπτυξη του στρατού μας κυρίως στην γραμμή Καϊμακτσαλάν, Βέρμιο, Αλιάκμονας σε πρώτη φάση – κάτι στο οποίο επέμεναν τότε οι Βρετανοί – με επέκταση της γραμμής άμυνας βορείως έως και την κοιλάδα του Στρυμόνα που θα ερχόταν σε επαφή με τα οχυρά Μεταξά. Παράλληλα θα μπορούσαμε να έχουμε και προκεχωρημένες δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή της Δοϊράνης – όπως συνέβη τελικά – αλλά με εντολή για οπισθοχώρηση νοτιοανατολικά προς τις κύριες γραμμές μας, σε περίπτωση ισχυρής πίεσης και κινδύνου διάσπασης τους. Στόχος δηλαδή απέναντι στην Γερμανική επίθεση θα έπρεπε να είναι η προστασία των οχυρών Μεταξά, η Χαλκιδική, η Θεσσαλονίκη και όλο το παραθαλάσσιο τμήμα της χώρας έως την Αττική. 

Εάν τελικώς έσπαγε η βασική άμυνα μας στην Μακεδονία θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλάνο διαφυγής προς το Αιγαίο - τουλάχιστον για ένα σημαντικό μέρος των στρατευμάτων μας - και μεταφορά τους με πλοία και πλοιάρια στα μετόπισθεν ή τακτική υποχώρηση προς νότο για όσα τμήματα είχαν την δυνατότητα να κινηθούν απρόσκοπτα οδικώς.

[σ.σ. Οι γραμμές άμυνας στον παραπάνω χάρτη δεν αποτυπώνονται με λεπτομέρεια, ιδίως στην Μακεδονία, αλλά δίνουν μια γενική εικόνα της άποψης που διατυπώνουμε]

Η επόμενη βασική γραμμή άμυνας - η κύρια γραμμή άμυνας κατά την γνώμη μας - θα έπρεπε να είναι μεταξύ Ελαίας-Καλαμά, Πίνδου, Μετσόβου και με επέκταση ανατολικά έως και τον Όλυμπο με κάλυψη όλων των σημαντικών υψωμάτων και διαβάσεων. Ασφαλώς αυτή η επιλογή δεν απαγορεύει την ύπαρξη προωθημένων τμημάτων σε καίρια και σημαντικά υψώματα και περάσματα, πέραν την βασικής γραμμής άμυνας, αρκεί να υπάρχει η δυνατότητα ασφαλούς τακτικής οπισθοχώρησης όταν αυτό καταστεί αναγκαίο.

Επίσης σε περίπτωση ανάγκης και δεύτερης συντεταγμένης υποχώρησης θα μπορούσε να λειτουργήσει και τρίτη γραμμή άμυνας που θα μπορούσε να είναι: η ορεινή γραμμή Προυσός, Καρπενήσι και η κατάληψη όλων των σημαντικών υψωμάτων ανατολικά έως και τις Θερμοπύλες, ενώ τάγματα παρενόχλησης θα μπορούσαν να βρίσκονται στα υψώματα Κλεισορεύματα, Ασπρολίθι, Μακύνεια ελέγχοντας τα περάσματα στην Αιτωλοακαρνανία, αλλά και κατά μήκος της βόρειας Πελοποννήσου με αμυντικό επίκεντρο τον Ισθμό.

Σε όλες αυτές τις μετωπικές γραμμές που αναφέρουμε παραπάνω θα είχαμε πολύ περισσότερες πιθανότητες επιτυχημένης άμυνας – αφού οι δυνάμεις που είχαν προωθηθεί στην Κορυτσά και στην ευρύτερη περιοχή της βορειοανατολικής Αλβανίας δεν θα κινδύνευαν με αποκοπή και περικύκλωση – καθώς επίσης θα είχαμε πυκνή κάλυψη των θέσεων μας και με ενισχύσεις από τα μετόπισθεν, όμως αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να αφήσουμε μέρος της βορειοδυτικής Ελλάδας στο έλεος των Γερμανών, ενώ παράλληλα θα παραδίδαμε στους Ιταλούς σημαντικό τμήμα των αλβανικών εδαφών που κατακτήσαμε με τόσο κόπο και αίμα.

Σίγουρα η επιλογή άμυνας, αρχικά στην βορειοανατολική και κεντρική Μακεδονία και μετά στην κεντρική Ελλάδα, θα ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση η οποία θα ερχόταν σε αντίθεση με το δόγμα των ανωτέρων αξιωματικών του στρατού μας εκείνης της εποχής – που σε γενικές γραμμές είναι διαχρονικό – και το οποίο ήταν η άμυνα μέχρις εσχάτων εκ των συνόρων της χώρας και η μη παράδοση στον εχθρό ουδεμίας σπιθαμής ελληνικού εδάφους αμαχητί.

- Να υπενθυμίσουμε όμως εδώ ότι οι νεότουρκοι του Κεμάλ μας νίκησαν το '22 επειδή μας τράβηξαν στα ενδότερα της Μικράς Ασίας δημιουργώντας μας κενά στην τροφοδοσία από τα μετόπισθεν, ενώ το ίδιο θα πάθαιναν και οι Γερμανοί σχεδόν έναν χρόνο αργότερα μετά την επίθεση τους στην Ελλάδα - το 1942 στην παγωμένη Ρωσία, μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω από την Μόσχα, άρχισε να γονατίζει το ναζιστικό θηρίο - όπως το ίδιο έπαθε στο παρελθόν και ο Ναπολέων, αλλά ασφαλώς η Ελληνική επικράτεια δεν έχει το βάθος της Ρωσίας ή της Μικράς Ασίας, ούτε τον βαρύ ρωσικό χειμώνα, παρόλα αυτά ενδείκνυται για τακτικές ανταρτοπόλεμου λόγω των πολλών ορεινών όγκων και στενών περασμάτων.

Ίσως είναι μάταιο να κάνουμε εκ των υστέρων διάφορες υποθέσεις αφού η υπεροπλία των Γερμανών εκείνη την εποχή ήταν τόση και τέτοια που μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα είχε πολύ μικρές πιθανότητες να τους κερδίσει τελικά, πόσο μάλλον όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τους Ιταλούς στα δυτικά σύνορα μας. Επίσης στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε να έχουμε πολύ καλή πληροφόρηση για την αμυντική ικανότητα των Γιουγκοσλάβων (αφού βασιζόμασταν σε μεγάλο βαθμό και από την δική τους αντίσταση και αποτρεπτική ισχύ απέναντι στον Γερμανικό Στρατό), αλλά να συνυπολογίσουμε και τους πιθανούς φιλογερμανούς πολιτικούς και αξιωματικούς του Ε.Σ.

Από την άλλη όμως οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ανέκαθεν οι στατιστικές και ο αριθμός του εχθρού δεν είναι κάτι που στεκόταν εμπόδιο στους Έλληνες, όταν επρόκειτο να αμυνθούν για την πατρίδα τους.

«... διότι μόνοι εμείς (οι Έλληνες), αντίθετα από τους βαρβάρους,
δεν μετρούμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στην μάχη»                           

 [Αισχύλος]

Εν τέλει όπως όλοι γνωρίζουμε η μάχη δόθηκε στα πλαίσια των τότε επιλογών μας, μετά ακολούθησε η επιτυχημένη μεταφορά των λίγων εναπομεινάντων μάχιμων στρατευμάτων μας και των συμμάχων στην Κρήτη όπου και εκεί διεξάχθηκε μια πολύ σκληρή μάχη και κατόπιν ο κύριος όγκος των συμμαχικών και ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονταν στο νησί διέφυγαν στην Αίγυπτο.

• Οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες που έπεσαν νεκροί κατά την διάρκεια των έξι μηνών του πολέμου εναντίων των Ιταλών και Γερμανών ήταν 13.676.

• Οι ελληνικές δυνάμεις πολέμησαν δύο πανίσχυρους στρατούς (Ιταλικό και Γερμανικό), σε διάφορα μέτωπα της χώρας και άντεξαν συνολικά 219 ημέρες όταν η Νορβηγία κράτησε 61 ημέρες, η Γαλλία 43, η Πολωνία 30, το Βέλγιο 18, η Ολλανδία 4, η Γιουγκοσλαβία 3 ημέρες, ενώ η Δανία παραδόθηκε σε έναν γερμανό μοτοσικλετιστή….

Οι μόνες χώρες της Ευρώπης που κατάφεραν να μην υποδουλωθούν στους Ναζί ήταν η Βρετανία και η Ρωσία, ενώ η Ισπανία του φασίστα Φράνκο παρέμεινε – υποτίθεται – ουδέτερη, αλλά είναι γνωστό ότι παρείχε διευκολύνσεις στο 3^ο Ράιχ, όπως αντίστοιχα παρέμεινε ουδέτερη και η Ελβετία, όμως για άλλους λόγους αφού τελούσε και τελεί υπό καθεστώς διεθνούς προστασίας ως παγκόσμιο κέντρο των τραπεζών και τραπεζιτών. Υπήρξαν και χώρες της Ευρώπης που συνεργάστηκαν με τους Ναζί όπως η Φινλανδία ή που αποτέλεσαν τμήμα του «Άξονα» όπως η Αυστρία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία, η Βουλγαρία, η Αλβανία και ασφαλώς η Ιταλία, αλλά υπήρξαν και φυλετικές μειονότητες που συνεργάσθηκαν με το 3ο Ράιχ όπως διάφοροι Τουρκμένοι της Ανατολικής Ευρώπης, οι Τάταροι (φυλή Τουρκικής καταγωγής) της νοτιοανατολικής Ουκρανίας, οι Κοζάκοι, οι Ούννοι* της δυτικής Ουκρανίας κ.α.

[σ.σ. *Οι απόγονοι των οποίων στις μέρες μας προκάλεσαν τον εμφύλιο στην ίδια χώρα με την συνδρομή κυρίως της CIA, της BND και της MI6].

3. Τα τραγικά αποτελέσματα της Κατοχής του 1941-1944

Στις 24 Απριλίου του 1941 τα Γερμανικά και Ιταλικά στρατεύματα παρέλασαν στην Αθήνα και έκτοτε ξεκίνησε η τριπλή κατοχή της χώρας από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους, που κράτησε έως τον Σεπτέμβριο του 1944.

• Κατά την διάρκεια της κατοχής οι Γερμανοί εκτέλεσαν 21.000 Έλληνες, οι Βούλγαροι 40.000 Έλληνες, οι Ιταλοί εκτέλεσαν 9.000 συμπατριώτες μας, ενώ οι Αλβανοί Τσάμηδες που ήταν συνεργάτες του «Άξονα» εκτέλεσαν 1.165 Έλληνες.

«Έκθεση Δοξιάδη»: 

Οι απώλειες που υπέστη η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Κ. Δοξιάδη, έφτασαν τον αριθμό των 390.700 νεκρών (κατ’ άλλες πηγές ο αριθμός αγγίζει τις 600.000), εκ των οποίων οι 300.000 από την πείνα, ενώ με τους άστεγους ο αριθμός ξεπερνούσε τους 500.000 ανθρώπους.

  

• 3.700 πόλεις και οικισμοί καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς, λεηλασίες και πυρπολήσεις 

• 1,2 εκατομμύρια κάτοικοι, δηλαδή το 18% του πληθυσμού της χώρας έμειναν άστεγοι 

• 88.000 αγροτικές οικογένειες ζούσαν σε ερείπια και 100.000 αστικές οικογένειες υπό άθλιες συνθήκες διαβίωσης ενώ περίπου 1,5 εκατομμύρια οικογένειες ζούσαν σε σπίτια χωρίς τζάμια, φως ή θέρμανση

• 15.000 καταστηματάρχες και βιοτέχνες έχασαν την επαγγελματική τους στέγη 

• 80.000 οικογένειες έχασαν την περιουσία τους 

• 5.000 σχολεία καταστράφηκαν 

Συμπληρωματικά στοιχεία από άλλες πηγές* αναφέρουν:

• 300.000 παιδιά πέθαναν προτού καν γεννηθούν ή κατά τη γέννα ή αμέσως μετά από την ασιτία και τις κακουχίες των μανάδων τους, δηλαδή μία ολόκληρη γενιά.

• 200.000 Φυλακίστηκαν εκ των οποίων οι περισσότεροι πέθαναν στην φυλακή ή αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους.

• 1.000.000 Έλληνες προσβλήθηκαν από βαριές ασθένειες ή έμειναν δια βίου ανίκανοι.

• Άρπαξαν το 50% των μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, άλογα

• Άρπαξαν το 30% των μικρών ζώων και διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία.

• Κατέστρεψαν το 80% των σιδηροτροχιών. Από τις 220 ατμομηχανές των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους φεύγοντας μόνο 33. Από τα 312 επιβατηγά βαγόνια βούτηξαν τα 306. Από τα 4.544 φορτηγά βαγόνια των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους 63.

• Οι Γερμανοί κατακτητές πήραν τα 70% των ελληνικών παντός είδους αυτοκινήτων και κατέστρεψαν το οδικό δίκτυο της χώρας.

• Άρπαξαν το 73% των πλοίων της εμπορικής και επιβατικής ναυτιλίας της χώρας.

Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής άδειασαν όλες τις αποθήκες και στην τελευταία γωνιά της χώρας. Άρπαξαν όλα τα δημητριακά, καπνό, σταφίδα, βαμβάκι, λάδι, κάθε λογής τρόφιμα και αγαθά. Κατέστρεψαν αγροτικά μηχανήματα και καλλιέργειες. Γκρέμισαν γέφυρες, ανατίναξαν σταθμούς και σήραγγες. Κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας, ακόμη και την διώρυγα της Κορίνθου. Κατέστρεψαν τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις, ανατίναξαν ορυχεία, αφάνισαν την βιομηχανία.

Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της, ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135% και η Ελλάδα της τάξεως του 170% (!). Η Γερμανία δηλαδή ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα μόλις τελείωσε ο πόλεμος....

• Με βάση τις αποφάσεις της διεθνούς διάσκεψης των Παρισίων η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, πλην της Ελλάδας.

[* Πηγές: JOHN C CARR, “Η ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 1940 – 1941», εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2014.
Νίκος Πηγαδάς, «ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ», εκδόσεις ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ, 2014]

• Συνολικές απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες), Ελλάς 7-8%, Σοβ. Ένωση 3%, Ολλανδία 2,2%, Γαλλία 2%, Πολωνία 1,8%, Γιουγκοσλαβία 1,7%, Βέλγιο 1,5% κ.α.

Όλα αυτά τα στοιχεία που παραθέσαμε θεωρούνται αδιαμφισβήτητα καθώς η πλειονότητα τους είναι επίσημα, αλλά είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν και άλλα τα οποία συνεχίζουν να κρύβουν σκοπίμως κάποιοι ντόπιοι και ξένοι ανθελληνικοί κύκλοι.

Καμία μεταπολεμική κυβέρνηση δεν αξίωσε με σθένος και αποφασιστικότητα τις πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα όπως και την αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου (με τους ανάλογους τόκους υπερημερίας, σε συνάρτηση με τις διακυμάνσεις των νομισματικών ισοτιμιών), που ακόμα εκκρεμεί.

• Δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν (μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά), Ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά υπηρέτες του 4^ου Ράιχ, της Σοσιαλ-κομμουνιστικής διεθνούς και της σατανιστικής Νέας Τάξης…

Δηλώσεις πρωταγωνιστών του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου*

Κάρολος ντὲ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970

(Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας 1958-1969, ἀρχηγὸς τῆς Γαλλικῆς Ἀντίστασης κατὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο):

«Ἀδυνατῶ νὰ δώσω τὸ δέον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίσταση τοῦ Λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος»

(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Γαλλικὸ Κοινοβούλιο μετὰ τὴν λήξη τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου)

Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953
(Aρχηγὸς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἀπὸ τὸ 1924 ἕως 1953):

«Λυπᾶμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω ἐπὶ μακρὸν διὰ νὰ εὐγνωμονῶ τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασις ἔκρινε τὸν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον»

(Ἀπὸ ὁμιλία του ποὺ μετέδωσε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς Μόσχας τὴν 31 Ἰανουαρίου 1943 μετὰ τὴν νίκη τοῦ Στάλιγκραντ καὶ τὴν συνθηκολόγηση τοῦ στρατάρχου Paulus)

Μόσχα, Ραδιοφωνικὸς Σταθμός:

«Ἐπολεμήσατε ἄοπλοι καὶ ἐνικήσατε, μικροὶ ἐναντίον μεγάλων. Σᾶς ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη, διότι ἐκερδίσαμε χρόνο γιὰ νὰ ἀμυνθοῦμε. Ὡς Ρῶσοι καὶ ὡς ἄνθρωποι σᾶς εὐχαριστοῦμε»

[σ.σ. Ὅταν ὁ Χίτλερ ἐπετέθη κατὰ τῆς Ε.Σ.Σ.Δ]

Γεώργη Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974
(Στρατάρχης τοῦ Σοβιετικοῦ Στρατοῦ):

«Ἐὰν ὁ Ρωσικὸς λαὸς κατόρθωσε νὰ ὀρθώσει ἀντίσταση μπροστὰ στὶς πόρτες τῆς Μόσχας, νὰ συγκρατήσει καὶ νὰ ἀνατρέψει τὸν Γερμανικὸ χείμαρρο, τὸ ὀφείλει στὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ποὺ καθυστέρησε τὶς Γερμανικὲς μεραρχίες ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς γονατίσουν. Ἡ γιγαντομαχία τῆς Κρήτης ὑπῆρξε τὸ κορύφωμα τῆς Ἑλληνικῆς προσφορᾶς»

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματά του γιὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο)

Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1883-1945
(Πρωθυπουργὸς τῆς Ἰταλίας 1922-1945):

«Ὁ πόλεμος μὲ τὴν Ἑλλάδα ἀπέδειξεν ὅτι τίποτε δὲν εἶναι ἀκλόνητον εἰς τὰ στρατιωτικὰ πράγματα καὶ ὅτι πάντοτε μᾶς περιμένουν ἐκπλήξεις»

(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 10/5/1941)

Ἀδόλφος Χίτλερ, Adolf Hitler 1889-1945
(Καγκελλάριος τῆς Γερμανίας 1933-1945):

«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ὀφείλω νὰ διαπιστώσω ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες, ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων οἱ ὁποῖοι μὲ ἀντιμετώπισαν, ἐπολέμησαν μὲ παράτολμον θάρρος καὶ ὑψίστην περιφρόνησιν πρὸς τὸν θάνατον...»

(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 4 Μαΐου 1941 στὸ Ράιχσταγκ)

Σὲρ Ἄντονυ Ἤντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977
(Ὑπουργὸς Πολέμου καὶ Ἐξωτερικῶν τῆς Βρεταννίας 1940-1945, Πρωθυπουργὸς τῆς Βρεταννίας 1955-1957):

«Ἀσχέτως πρὸς ὅτι θὰ ποῦν οἱ ἱστορικοὶ τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς τώρα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε ἀλησμόνητο μάθημα στὸν Μουσολίνι, ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ τῆς ἐπανάστασης στὴν Γιουγκοσλαβία, ὅτι αὐτὴ ἐκράτησε τοὺς Γερμανοὺς στὸ ἠπειρωτικὸ ἔδαφος καὶ στὴν Κρήτη γιὰ ἕξι ἑβδομάδες, ὅτι αὐτὴ ἀνέτρεψε τὴν χρονολογικὴ σειρὰ ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Γερμανικοῦ Ἐπιτελείου καὶ ἔτσι ἔφερε γενικὴ μεταβολὴ στὴν ὅλη πορεία τοῦ πολέμου καὶ ἐνικήσαμε»

(Ἀπὸ λόγο του στὸ Βρετανικὸ κοινοβούλιο στὶς 24/09/1942)

Οὐίνστον Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965
(Πρωθυπουργὸς τῆς Μεγάλης Βρετανίας κατὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο):

«Ἡ λέξη ἡρωισμὸς φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει τὸ ἐλάχιστο ἐκείνων τῶν πράξεων αὐτοθυσίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν καθοριστικὸς παράγων τῆς νικηφόρου ἐκβάσεως τοῦ κοινοῦ ἀγώνα τῶν ἐθνῶν, κατὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, διὰ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπειαν.

Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ γενναιοψυχία τους, ἡ ἔκβαση τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου θὰ ἦταν ἀκαθόριστη»

(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Ἀγγλικὸ κοινοβούλιο στὶς 24 Ἀπριλίου 1941)

«Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Τώρα θὰ λέμε: οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»

(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε ἀπὸ τὸ BBC τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἑλληνοιταλικοῦ πολέμου)

«Μαχόμενοι οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ θὰ μοιρασθοῦν μαζί μας τὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης*»

(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐξεφώνησε στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ἐπετέθη ἡ Ἰταλία κατὰ τῆς Ἑλλάδας)

[σ.σ. *τελικά τα «αγαθά της ειρήνης» που μας πρόσφερε ο Τσώρτσιλ και τα αφεντικά του οι Χαζάροι τραπεζίτες ήταν αιματοκύλισμα της χώρας, φτώχεια, μετανάστευση και δοσίλογους στην πολιτική και επιχειρηματική εξουσία…]

Σὲρ Χάρολδ Ἀλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969
(Βρετανὸς Στρατάρχης κατὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο):

«Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀνέτρεψε τὸ σύνολο τῶν σχεδίων τῆς Γερμανίας ἐξαναγκάσασα αὐτὴν νὰ ἀναβάλει γιὰ ἕξι ἑβδομάδες τὴν ἐπίθεση κατὰ τῆς Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιὰ θὰ ἦταν ἡ θέση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως χωρὶς τὴν Ἑλλάδα»

(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Βρετανικὸ κοινοβούλιο στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1941)

Γεώργιος ΣΤ´ George 6th (1898-1952)
(Βασιλεὺς τῆς Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952):

«Ὁ μεγαλοπρεπὴς ἀγὼν τῆς Ἑλλάδος, ὑπῆρξε ἡ πρώτη μεγάλη καμπὴ τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου»

(Ἀπὸ λόγο του στὸ κοινοβούλιον τὸν Μάιον 1945)

Φραγκλίνος Ροῦσβελτ, Franklin Delano Roosvelt 1882-1945
(Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς 1932-1945):

«Εἰς τὴν Ἑλλάδα παρασχέθη τὴν 28ην Ὀκτωβρίου 1940 χρόνος τριῶν ὡρῶν διὰ ν᾿ ἀποφασίσει πόλεμον ἢ εἰρήνην, ἀλλὰ καὶ τριῶν ἡμερῶν ἢ τριῶν ἑβδομάδων ἢ καὶ τριῶν ἐτῶν προθεσμία νὰ παρείχετο, ἡ ἀπάντησις θὰ ἦτο ἡ ἰδία»

«Οἱ Ἕλληνες ἐδίδαξαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων τὴν ἀξιοπρέπειαν. Ὅταν ὅλος ὁ κόσμος εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα, ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐτόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει τὸ ἀήττητόν του γερμανικοῦ τέρατος ἀντιτάσσοντας τὸ ὑπερήφανον πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας»

(Ἀπὸ ραδιοφωνικὸ λόγο ποὺ ἐξεφώνησε στὶς 10/6/1943)

[* Πηγή: Ἀνθολόγιον Πατριδογνωσίας, Μενελάου Παγουλάτου]

Να θυμηθούμε όμως ότι μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων οι "φίλοι" μας Άγγλο-Αμερικανοί και οι "ευγνωμονούντες" Σοβιετικοί μας έσπρωξαν στον καταστροφικό συμμοριτοπόλεμο, όπου οι μεν χρησιμοποίησαν τους συνεργάτες των Γερμανών και οι δε τους κομμουνιστές, έτσι ώστε να αποκτήσουν τον έλεγχο της χώρας αγνοώντας τις πραγματικές διαθέσεις του ελληνικού λαού που η πλειονότητα του επιθυμούσε την πραγματική Ιωνική Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Όλοι γνωρίζουμε ότι τελικά κέρδισαν οι δυτικοί στον στημένο εμφύλιο των πρακτόρων και χαφιέδων. Έκτοτε μας φόρεσαν το "κουστούμι" της μαϊμού δημοκρατίας/κομματοκρατίας και διαχρονικά πλέον διορίζουν ως επικεφαλείς μας τους χείριστους λακέδες αυτού του τόπου.

• Με την λήξη του τεχνητού εμφυλίου "γλυτώσαμε" από την «Σκύλα» του κομμουνισμού για να πέσουμε τελικά στην «Χάρυβδη» της Κομματοκρατίας και του νεοταξικού σατανισμού….

Ας θυμηθούμε επίσης κάποιες ανακοινώσεις την εποχή του πολέμου από το ΚΚΕ (που ήταν και είναι η μήτρα της ευρύτερης ανθελληνικής και σιωνιστικής αριστεράς):

Προκήρυξη ΚΚΕ, 30 Απριλίου 1940, προς τον Ελληνικό λαό, «Ο πόλεμος, όπου η δικτατορία ετοιμάζεται να σκοτώσει τα παιδιά σου, να φέρει τον θάνατον στα γυναικόπαιδα και την καταστροφή και τον αφανισμό σ’ ολόκληρη τη χώρα, δεν είναι αγώνας για την πατρίδα μας… Ο πόλεμος που ετοιμάζει η δικτατορία θα μας οδηγήσει στη μοίρα του Πολωνικού λαού. Η δικτατορία κατεβαίνει στον πόλεμο αυτό με μοναδικό «σύμμαχο» την ιμπεριαλιστικήν Αγγλία», (ένθ. άνωτ. σελ. 507-508).

[σ.σ. Ασφαλώς το ΚΚΕ, ως παράρτημα της Σοβιετικής Ένωσης, δεν είχε ακόμα πρόβλημα με τον Ιταλικό ή Γερμανικό φασισμό αφού ήταν σε ισχύ η περίφημη συμφωνία Μολότωφ-Ρίμπεντροπ…]

Όταν πλέον μας είχαν επιτεθεί οι Ιταλοί και αρχίσαμε να τους απωθούμε το ΚΚΕ εξέδωσε νέο Μανιφέστο στις 7/12/1940,

«Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε από τη Βασιλο-Μεταξική

σπείρα, που διατάχτηκε από τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδος μας. Ούτε είναι βέβαια πόλεμος κατά του φασισμού, όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς, ο δήμιος του λαού μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας άπ’ το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της Αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας, γι’ αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νάχει καμιά σχέση με την ελευθερία», (ένθ. άνωτ. σ. 509-510).

[σ.σ. Κανείς δεν συμφωνεί με την μοναρχία του βασιλιά και του δικτάτορα Μεταξά, αλλά εν μέσω πολέμου καλούσαν τον λαό και τον στρατό σε εξέγερση ή παράδοση των όπλων και υποχώρηση; Αυτό είναι εσχάτη προδοσία… ]

Επίσης ο Ν. Ζαχαριάδης έστειλε μια επιστολή στις 15 Ιανουαρίου του 1941 προς τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ όπου χαρακτηρίζει τον πόλεμο φασιστικό, καταχτητικό, ιμπεριαλιστικό από Ελληνικής πλευράς και υποστηρίζει ότι ο Μεταξάς είναι ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός του λαού και της χώρας.

[σ.σ. Ήταν ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος που έκαναν οι Έλληνες εναντίον των Ιταλών και Αλβανών συμμάχων τους που αυτοί άλλωστε μας επιτέθηκαν πρώτοι με στόχο να μας υποδουλώσουν; Τι άλλο θα ακούσουμε;;; Εδώ ισχύει το γνωστό λαϊκό γνωμικό «μια φορά προδότης, για πάντα προδότης»…]

Περισσότερα όμως για το αριστερό παράρτημα του διεθνούς καπιταλισμού και των τοκογλύφων αλλά και για τους δοσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών (που αποτελούν το δεξιό παράρτημα του), όπως γενικότερα και για τον συμμοριτοπόλεμο, επιφυλασσόμαστε για την δημοσίευση ενός μελλοντικού άρθρου με παράθεση στοιχείων της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου.

Κλείνοντας όμως το παρόν άρθρο μας θα επανέλθουμε στα θετικά συναισθήματα που μας δημιουργεί η ηρωική προσπάθεια της γενιάς του ’40, η οποία γράφτηκε με χρυσά γράμματα στα κατάστιχα της τεράστιας ιστορίας μας και – παρά την αριθμητική υπεροχή και υπεροπλία του εχθρού – αποτέλεσε ένα σύγχρονο θαύμα και παράδειγμα μίμησης για όλη την οικουμένη.

Άλλωστε οι Έλληνες συχνά κυνηγούν τα θαύματα, η ιστορία μας βρίθει από κάθε είδους θαύματα... Ελληνική Γλώσσα, Ομηρικά Έπη, Δελφικά Παραγγέλματα, Μαραθώνας, Σαλαμίνα, Ακρόπολη, Δημοκρατία, Ποίηση, Φιλοσοφία, Τραγωδία, Ιατρική, Μακεδονική Αυτοκρατορία, Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, διάδοση του Ευαγγελίου, Επανάσταση του ’21, Βαλκανικοί Πόλεμοι…

Μόνον οι Ημίθεοι επιτελούν θαύματα…

 …οι ίδιοι οι αληθινοί Έλληνες αποτελούν από μόνοι τους ένα θαύμα!

Πλησιάζει η ώρα για ένα ακόμα ελληνικό θαύμα, το απαιτούν οι καιροί, το έχει ανάγκη η χώρα αλλά και ολάκαιρη η οικουμένη, το θηρίο του διεθνούς Σιωνισμού θα πρέπει και αυτό να παταχθεί, όπως κάθε τερατούργημα που απειλεί την ανθρωπότητα…

…οι πραγματικοί πατριώτες Έλληνες για άλλη μια φορά θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα δηλώσουν παρόν σε αυτόν τον πόλεμο, είναι υποχρέωση τους, είναι η μοίρα τους, έλαβαν το κάλεσμα και θα κάνουν το καθήκον τους, πιστοί στο ραντεβού τους με την ιστορία…

Οσονούπω το μαρτύριο των ανθρώπων τελειώνει καθώς έρχονται οι διαχρονικοί τιμωροί του θηρίου… αυτοί που πρώτα παρατάσσονται στο πεδίο της μάχης και μετά εφορμούν στον εχθρό βροντοφωνάζοντας Ά-ΛΆ-ΛΆ ή Α-Έ-Ρ-Α !

…αυτήν την φορά έρχονται οι Έλληνες ως φορείς της γνήσιας ελληνικής Δημοκρατίας !!

… τώρα έρχονται οι «Έλληνες Πολίτες» !!!

[σ.σ. η Αλαλά ήταν μυθική θεά και κόρη του πολέμου την οποία επικαλούνταν ως ιαχή οι θρυλικοί Μυρμιδόνες του Αχιλλέα]

ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

(Πανελλήνιο Κίνημα Πολιτών)