Αθήνα, 25/5/2021
Αρκετά ανησυχητική εξέλιξη ήταν οι πρόσφατες πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή της Γάζας με θύματα εκατέρωθεν που όμως δεν ήταν πρωτοφανές συμβάν αλλά ένα ακόμα επεισόδιο της μακρόχρονης διαμάχης μεταξύ του Ισραήλ και της τρομοκρατικής οργάνωσης Hamas (Χαμάς).
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκεντρώσαμε, όλα φαίνεται ότι ξεκίνησαν το βράδυ της 7ης Μαΐου στην ανατολική Ιερουσαλήμ και πιο συγκεκριμένα στο επονομαζόμενο από τους εβραίους ως «Όρος του Ναού» (ή αντιστοίχως στην αποκαλούμενη περιοχή από τους μουσουλμάνους ως «Πλατεία των Τζαμιών»), όταν η ισραηλινή αστυνομία χρησιμοποίησε κροτίδες λάμψης για να διαλύσει ισλαμιστές διαδηλωτές που είχαν παρεισφρήσει στην λατρευτική περιοχή, όπου η πλειονότητα ήταν απλοί μουσουλμάνοι θρησκευόμενοι. Παρόμοια γεγονότα συνέβησαν και στην γειτονική περιοχή «Sheikh Jarrah» (Σέϊχ Τζάραχ), αλλά με μεγαλύτερη ένταση αφού η αστυνομία εκτός των κροτίδων λάμψης χρησιμοποίησε και πλαστικές σφαίρες, χημικά και κανόνια νερού προκειμένου να διασπάσει τους εξοργισμένους διαδηλωτές που αντιδρούσαν πετώντας πέτρες και ξύλα. Είναι συγκεχυμένες οι ενημερώσεις σχετικά με το ποια πλευρά ξεκίνησε να επιτίθεται στην άλλη και ποια αναγκαστικά αντέδρασε, δεν γνωρίζουμε δηλαδή αν οι αστυνομικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τα μέσα καταστολής ή αν οι ισλαμιστές διαδηλωτές επιτέθηκαν πρώτοι (η κάθε πλευρά επιρρίπτει τις ευθύνες στην άλλη). Λόγω των επεισοδίων οι ισραηλινές αρχές απαγόρευσαν για κάποιες ώρες την πρόσβαση των πιστών στην Πλατεία των Τζαμιών, κάτι που αποτέλεσε μια ακόμα αιτία έντασης και κλιμάκωσης των αντιδράσεων ακόμα και στην απομακρυσμένη περιοχή της «Λωρίδας της Γάζας».
‘’Η επίσημη πολιτική μας θέση συμπίπτει με την ειρηνική επίλυση του Παλαιστινιακού Ζητήματος’’
Σε αυτό το σημείο θα καταστήσουμε σαφές ότι εμείς ως πολιτικό κίνημα τασσόμαστε υπέρ μιας δίκαιης, ειρηνικής και μόνιμης λύσης για το «Παλαιστινιακό Ζήτημα» - είτε αυτή αφορά δύο ξεχωριστά κράτη, είτε την μορφή μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας – η οποία όμως θα πρέπει να επέλθει μέσω ειλικρινούς πολιτικού διαλόγου, θετικής πρόθεσης, μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης και αμοιβαίων συμβιβασμών και από τα δύο μέρη.
Θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι οι αξιωματούχοι των δύο πλευρών – του Ισραήλ και της διεθνώς αναγνωρισμένης ΟΑΠ[1] (Οργάνωση Απελευθέρωσης Παλαιστίνης) – οφείλουν να επιδεικνύουν την ανάλογη προσοχή για την τήρηση των ευρωπαϊκών αξιών και συνθηκών όπως το Κράτος Δικαίου και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, εντός των οποίων εντάσσεται και η θρησκευτική ανοχή, άρα και η ελευθερία άσκησης των λατρευτικών δραστηριοτήτων, όσον αφορά τις διεθνώς αναγνωρισμένες θρησκείες. Επίσης οι αξιωματούχοι των δύο πλευρών θα πρέπει να συμβάλλουν στον περιορισμό ή και στην καταστολή όλων αυτών των ακραίων πολιτικό-θρησκευτικών οργανώσεων και κύκλων που είτε επιτίθενται βιαίως σε αλλόθρησκους ιερείς και πιστούς καθώς και στα ιερά μνημεία τους (όπως νεκροταφεία, τζαμιά, εκκλησίες, συναγωγές κτλ.), είτε χρησιμοποιούν άλλες έμμεσες μεθόδους διώξεων (όπως νομοδιατάξεις που είναι αντίθετες με τις διεθνείς συνθήκες και που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσα χρηματισμού και εξαγοράς συνειδήσεων, άσκηση ψυχολογικής βίας κτλ).
[σ.σ. Οι παραπάνω όροι θα πρέπει να τηρούνται και από την προσωρινή διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής[2] ]
‘’Ακραίοι φανατικοί κύκλοι (πολιτικοθρησκευτικοί, παραστρατιωτικοί) και από τις δυο πλευρές εμποδίζουν την ειρηνική επίλυση του Παλαιστινιακού Ζητήματος’’
Ασφαλώς γνωρίζουμε ότι επίλυση του «Παλαιστινιακού Ζητήματος» είναι ένα δύσκολο και σύνθετο πρόβλημα το οποίο χρειάζεται γενναίες προσπάθειες, βούληση και αμοιβαίους συμβιβασμούς για να επιτευχθεί, θα θέλαμε πάντως να τονίσουμε ότι η όποια λύση αυτής της διένεξης δεν μπορεί να αποτελέσει οδηγό ή τουλάχιστον δεν μπορεί να εφαρμοσθεί επακριβώς σε άλλες διεθνείς διαφορές και αντιπαλότητες όπως π.χ. η μακροχρόνια διένεξη στο Κασμίρ, ο εσωτερικός πόλεμος στην Ουκρανία, ο διακρατικός πόλεμος στο Αρτσάχ, οι διεκδικήσεις και διαμάχες στο Κόσσοβο, το ζήτημα της αυτονομίας των Κούρδων στην νοτιοανατολική Μικρά Ασία, το Κυπριακό Ζήτημα, ο πολυφυλετικός πόλεμος στην Λιβύη κ.α., αφού το κάθε ζήτημα έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (ιστορικά, εθνικά ή φυλετικά, θρησκευτικά, πολιτικοκοινωνικά, δημογραφικά κ.α.), τα οποία οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας.
Σχετικά με την διαμάχη του Ισραήλ με την Hamas δηλώνουμε ότι συμπαραστεκόμαστε στο Ισραήλ και στον λαό του που διεξάγει έναν δίκαιο εσωτερικό πόλεμο κατά μιας επικίνδυνης και εγκληματικής ισλαμικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η «Hamas» δεν είναι εθνικοαπελευθερωτικό[3] κίνημα αλλά τρομοκρατική οργάνωση αφού σύμφωνα με την διακήρυξη της η λύση για το παλαιστινιακό ζήτημα θα προκύψει με την πλήρη διάλυση του Ισραήλ και μόνον μέσω της «Jihad al-saif» που σημαίνει Ιερός Πόλεμος – αυτός ο τύπος ισλαμικού πολέμου είναι επεκτατικός, παράνομος και απάνθρωπος (αφού δεν τηρείται η διεθνής Συνθήκη της Γενεύης που σχετίζεται με την αξιοπρεπή μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου καθώς και με την διαφύλαξη της ζωής και της ακεραιότητας των αμάχων) – και βέβαια αν η Hamas μελλοντικά καταφέρει να κερδίσει σ’ αυτόν τον πόλεμο που έχει ανακοινώσει τότε θα επιβάλλει το ακραίο «Πολιτικό Ισλάμ»[4] και την «Sharia» (Ισλαμικός Νόμος) που δεν αποδέχεται τις διεθνείς συνθήκες και η καθιέρωση του θα επιφέρει διώξεις, βασανισμούς, εμπόριο σκλάβων, εκτελέσεις αλλόθρησκων, καταστροφή αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών πολιτιστικών μνημείων, επίσης βεβήλωση και καταστροφή χριστιανικών εκκλησιών και εβραϊκών συναγωγών καθώς και καταπιέσεις και εξευτελισμούς στις γυναίκες ανεξαρτήτου θρησκεύματος, ιδιαίτερα όμως στις αλλόθρησκες. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε είτε από την βεβαρημένη ιστορία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είτε από τις τρέχουσες δράσεις των διαφόρων ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων σε αρκετές χώρες του πλανήτη (π.χ. Islamic State or ISIS, Al-Nusra, Boko Haram κ.α.)
‘’Η ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση «Hamas» εκμεταλλεύτηκε την ένταση για να εμφανιστεί ως δύναμη υπεράσπισης των μουσουλμάνων της πρώην ρωμαϊκής επαρχίας της Παλαιστίνης’’
Ας σημειώσουμε ότι παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουν όλες αυτές οι ισλαμικές οργανώσεις μεταξύ τους σημασία έχει ότι συμφωνούν σε ένα βασικό σημείο, το ακραίο και φανατικό Ισλάμ θα πρέπει να επιβληθεί με κάθε τρόπο σε όλους τους αλλόθρησκους ή άθρησκους αλλά ακόμα και στους μετριοπαθείς ή φιλειρηνικούς μουσουλμάνους, αυτούς που θεωρητικά εκπροσωπούν το «Κοσμικό Ισλάμ»[5].
«Το ξίφος του Ισλάμ θα πρέπει να υψωθεί και να τιμωρήσει αμείλικτα τα αλλόθρησκα και άπιστα έθνη και τους λαούς τους», είναι μια πρόταση που ενώνει όλες αυτές τις βαρβαρικές τρομοκρατικές οργανώσεις, βεβαίως τα εγκλήματα τους τα πράττουν στο όνομα του Αλλάχ (ο θεός των μουσουλμάνων).
«Είναι δυνατόν ο Θεός-Δημιουργός να χρειάζεται ορισμένους αμόρφωτους και αγράμματους εγκληματίες για να επιβάλλει μια θρησκεία αφού αν το επιθυμεί, μια σκέψη του αρκεί για να επέλθει το παγκόσμιο θέλημα του;»
Επίσης δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η Hamas συνεργάζεται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα (και ουσιαστικά πατρονάρεται από αυτήν) που έχει ισχυρή διάδοση και επίδραση στο διεθνές δίκτυο των ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων αλλά επίσης η Hamas συνεργάζεται με κράτη που υποστηρίζουν ποικιλοτρόπως τις ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Κατάρ, το Ιράν κ.α., η οικονομικό-στρατιωτική συνεργασία της μάλιστα επεκτείνεται ακόμα και έως την σοσιαλιστική Κίνα και την επίσης σοσιαλιστική Βόρεια Κορέα. Τέλος να αναφέρουμε ότι η Hamas δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν επανερχόταν η Οθωμανική επικυριαρχία στην περιοχή της αρχαίας Φιλιστίνης (ή Φιλισταίας), Ιουδαίας, Σαμάρειας, Γαλιλαίας και Δεκαπόλεως – ή άλλως μιλάμε για τμήμα της πρώην ρωμαϊκής επαρχίας της Παλαιστίνης – αρκεί αυτή η οργάνωση να λάμβανε το χρίσμα του τοποτηρητή, ουσιαστικά δηλαδή προδίδει τους λαούς της περιοχής και γενικότερα τους άραβες που έκαναν μεγάλους αγώνες και θυσίες πριν από έναν αιώνα περίπου για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, όσοι συντάσσονται με την Hamas θα πρέπει να θεωρούνται συνεργάτες τρομοκρατών, αυτό αφορά και τους διάφορους ξένους ηγέτες και κυβερνήσεις κρατών όπως και τους αξιωματούχους της ΟΑΠ και της Παλαιστινιακής Αρχής αλλά ακόμα και αυτό το μέρος του λαού της περιοχής που είναι οπαδοί ή φίλοι αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Κατά την γνώμη μας η Λωρίδα της Γάζας θα πρέπει να παραμείνει υπό καθεστώς ενισχυμένου ελέγχου όπου θα επιτρέπεται μόνο η μεταφορά βασικών αγαθών όπως τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα ενώ επίσης θα πρέπει να δοθεί διέξοδος στους κατοίκους που διαφωνούν με την ισλαμική τρομοκρατία να εξέλθουν με ασφάλεια και να μεταφερθούν προσωρινά σε νεόκτιστες ασφαλείς περιοχές που θα τεθούν υπό την προστασία του Ισραήλ, της ΟΑΠ και της Παλαιστινιακής Αρχής σε συνεργασία με τον Αραβικό Σύνδεσμο και την διεθνή κοινότητα έως ότου εξαλειφθούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις που εδρεύουν στην Γάζα, έκτοτε οι κάτοικοι θα μπορούν να επιστρέψουν στις παραδοσιακές εστίες τους.
‘’Οι προσπάθειες για δίκαιη και μόνιμη λύση του «Παλαιστινιακού Ζητήματος» δεν μπορούν να ευοδωθούν όταν εμπλέκονται εγκληματικές οργανώσεις Τζιχαντιστών και Μουτζαχεντίν’’
Υπενθυμίζοντας τον τίτλο του άρθρου και την θέση μας σε προηγούμενη παράγραφο σχετικά με την διαμάχη του Ισραήλ με την Hamas θα πρέπει να τονίσουμε ότι η υποστήριξη μας προς το Ισραήλ γίνεται κυρίως για λόγους πολιτικών αρχών – αφού θεωρούμε τις ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις σοβαρό κίνδυνο όχι μόνο για τον δυτικό αλλά και για τον παγκόσμιο πολιτισμό και την ειρήνη – και δεν επηρεάζεται από την διαφαινόμενη και σχετικά πρόσφατη Έλληνο-Ισραηλινή στρατιωτική συμμαχία[6] που αποτελεί μια άλλη παράμετρο.
Ωστόσο ευκαιρίας δοθείσης ας εξετάσουμε εν συντομία την ελληνοισραηλινή συμμαχία και τις πτυχές της με βάση τα πρόσφατα γεγονότα στο Ισραήλ και ορισμένες πιθανές ή απίθανες μελλοντικές εξελίξεις. Θεωρούμε ότι το Ισραήλ μπορεί να διαχειριστεί τις επιθέσεις της σουνιτικής Hamas – ενδεχομένως ακόμα και παράλληλες επιθέσεις από την σιιτική Hezbollah – τι θα συνέβαινε όμως αν η Τουρκία εκμεταλλευόταν τις περιστάσεις και συμμετείχε ενεργά σε μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίων του Ισραήλ; Η άποψη μας είναι ότι η Τουρκία απλώς «θα συνεχίσει να γαυγίζει» για να παριστάνει την προστάτιδα δύναμη των φανατικών ισλαμιστών αλλά και γενικότερα των μουσουλμάνων και δεν θα επέμβει άμεσα ενάντια στο Ισραήλ.
Αν όμως παρά τις προβλέψεις, ο τουρκικός στόλος κατέπλεε προς την Γάζα και άρχιζαν πολεμικές συγκρούσεις με το Ισραήλ πως θα μπορούσε να συνδράμει η Ελλάδα στα πλαίσια της συμμαχίας; Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας έχει αποδυναμωθεί λόγω του παράνομου χρέους, των μνημονίων, της κοινωνικής φτωχοποίησης και των γενικών οικονομικών περικοπών που επιβλήθηκαν από τα γνωστά κέντρα της παγκοσμιοποίησης σε συνεργασία με τα εγχώρια προδοτικά κόμματα κάτι που επηρέασε και τις ένοπλες δυνάμεις μας που δεν εκσυγχρονίστηκαν εγκαίρως και επαρκώς. Φυσιολογικά και υπό άλλες συνθήκες η Ελλάδα θα έπρεπε να διαθέτει «Στόλο Ανατολικής Μεσογείου» (όπως και μοίρες δικινητήριων μαχητικών αεροσκαφών που θα δρουν στην ίδια περιοχή) για την προστασία των θαλάσσιων ζωνών και νησιών της καθώς και της Κύπρου, σε μια τέτοια περίπτωση η συνδρομή μας προς το Ισραήλ θα ήταν εφικτή, άμεση και καθοριστική.
Όμως στην παρούσα κατάσταση έχουμε αδυναμία επαρκούς ναυτικής κάλυψης της νοτιοανατολικής μεσογείου – ακόμα και στον «Στόλο Αιγαίου» έχουμε ελλείψεις και ανάγκη ανανέωσης – ωστόσο μπορούμε να βοηθήσουμε το Ισραήλ παρέχοντας πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις του τουρκικού στόλου, μπορούμε επίσης να ενεργοποιήσουμε τον Στόλο Αιγαίου και να λάβει επιθετική διάταξη αναγκάζοντας την Τουρκία να διατηρήσει μέρος των ναυτικών δυνάμεων τους στην περιοχή μας, παράλληλα μπορούμε να διαθέσουμε ορισμένα αεροδρόμια στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη για να ανεφοδιάζονται και να συντηρούνται με ασφάλεια τα ισραηλινά μαχητικά και μετά να επιστρέφουν ετοιμοπόλεμα στις βάσεις τους, τέλος αν χρειασθεί ίσως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε αθόρυβα τις ισραηλινές ναυτικές δυνάμεις.
Σε αυτό το σημείο αρκετοί αναγνώστες μας πιθανότατα θα αναρωτηθούν κάπως έτσι: «Μα, αν παραχωρήσουμε αεροδρόμια για να ανεφοδιάζονται τα ισραηλινά μαχητικά τότε η Τουρκία θα θεωρήσει αυτήν την στάση μας ως αιτία πολέμου». Η απάντηση μας είναι ότι πράγματι η Τουρκία μπορεί να θεωρήσει ως αιτία πολέμου την στήριξη μας προς το Ισραήλ όμως θα είναι μια ακόμη αιτία πολέμου εκ μέρους της, μια από τις δεκάδες αιτίες που αναζητεί διαχρονικά για να διεκδικήσει εδάφη μας. Με την Τουρκία ήδη βρισκόμαστε σε πόλεμο, απλώς αυτός είναι προς το παρόν ακήρυχτος, αργά ή γρήγορα όμως θα κληθούμε να πολεμήσουμε για την πατρίδα και την ελευθερία μας, οπότε εμείς θα πρέπει να πράξουμε κατά την βούληση, την συνείδηση και τις αξίες μας και να είμαστε προετοιμασμένοι για το ραντεβού μας με την ιστορία.
Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι το Ισραήλ ως χώρα και λαός έχει δικαίωμα να υπάρχει στα ιστορικά του εδάφη – χωρίς να αμελούμε και τα δικαιώματα των άλλων λαών της περιοχής – και είναι προς όφελος της Ελλάδας να μην κατακτηθεί το Ισραήλ από τζιχαντιστές και συμμαχικά τους κράτη καθώς σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη θα υπάρξει μια γενικότερη αστάθεια και μεγάλες αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Χαναάν, της Μεσοποταμίας, της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής αφού αναμένεται να πέσουν οι κυβερνήσεις πολλών μουσουλμανικών κρατών και να επικρατήσουν οι δυνάμεις του ακραίου πολιτικό-θρησκευτικού Ισλάμ, κάτι που αν συμβεί θα επηρεάσει άμεσα και την Ευρώπη η οποία θα τεθεί σε μεγάλο κίνδυνο όπως γενικότερα και η παγκόσμια ασφάλεια.
«Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί ισχυρή δύναμη ασφάλειας και σταθερότητας για την Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο»
Αυτό ήταν πάντοτε η Ελλάδα για την Ευρώπη και τον δυτικό πολιτισμό, ένας κυματοθραύστης, μια αδιάσπαστη φάλαγγα, μια δύναμη αποτροπής απέναντι στους εξ ανατολών εισβολείς. Πάνω της προσέκρουσε και αποκρούστηκε η πανίσχυρη Περσική Αυτοκρατορία και διασώθηκε η δύση, όπως πάνω της ξέσπασε και βάλτωσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία αφού η μόνιμη επαναστατικότητα των Ελλήνων τους εμπόδισε σημαντικά στην προσπάθεια τους να προωθηθούν δυτικότερα, ενώ η ελληνική Εθνεγερσία του 1821 αποτέλεσε την ρωγμή που προκάλεσε το τέλος της.
[σ.σ. Ασφαλώς οι Έλληνες στην υπέρ-χιλιόχρονη ιστορία τους απέκρουσαν πάρα πολλές εισβολές βαρβάρων από διάφορες κατευθύνσεις αλλά για λόγους συντομίας δεν θα επεκταθούμε σε αυτό το σκέλος]
Κλείνοντας το άρθρο θα επισημάνουμε ότι οι διεθνείς οικονομικό-πολιτικοί θεσμοί και οργανισμοί καθώς ευρύτερα και η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούν και να ενισχύσουν τις πραγματικά δημοκρατικές-πατριωτικές κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας (και όχι τα διεφθαρμένα και εγκληματικά σοσιαλιστικά και καπιταλιστικά κόμματα που την εξουσιάζουν με εκλογική νοθεία και παρανομίες), προκειμένου η ιστορική χώρα να καταστεί ξανά η «Ασπίδα» του δυτικού κόσμου αλλά και η πολιτιστική «Γέφυρα» Ανατολής και Δύσης.
Επιμέλεια κειμένου ο «Αναστάσιος Α»
Υποσημειώσεις
[1] ΟΑΠ: Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – γνωστή διεθνώς και ως «PLO» – ιδρύθηκε το 1964 στο Κάϊρο της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του «Αραβικού Συνδέσμου» με σκοπό την κατάλυση του ισραηλινού κράτους μέσω του ένοπλου αγώνα, αφού σύμφωνα με την διακήρυξη της οργάνωσης και τον Χάρτη που εξέδωσε η Παλαιστίνη θα πρέπει να αποτελεί μια ενιαία περιφερειακή ενότητα με τα καθιερωμένα σύνορα της περιόδου της «Βρετανικής Εντολής», επίσης υποστήριζε ότι ο αυτοαποκαλούμενος ως παλαιστινιακός λαός έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
[σ.σ. Μετά την ήττα των Οθωμανών και την διάλυση της αυτοκρατορίας τους από τους συμμάχους της «Entente Cordiale» (η οποία συγκροτείτο από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Γαλλία που είχαν κυρίαρχο ρόλο αλλά και από το Βασίλειο της Σερβίας, την Ρωσική Αυτοκρατορία, το Βέλγιο, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ρουμανία, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ), η περιοχή της Παλαιστίνης τέθηκε υπό Βρετανική διοίκηση από την 1/7/1920 έως και την 14/5/1948 όταν ιδρύθηκε το ισραηλινό κράτος. Η επίσημη ονομασία της Βρετανικής διοίκησης ήταν «Mandatory Palestine» ή σε μετάφραση «Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη»]
Η ΟΑΠ εφάρμοσε τακτικές ανταρτοπόλεμου και για τις επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ είχε ως ορμητήρια διάφορες βάσεις στην Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Συρία, την Ιορδανία και τον παλαιστινιακό θύλακα της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ.
Το 1974 υποστήριξε την απελευθέρωση των παλαιστινιακών εδαφών και την δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Το ίδιο έτος θα αναγνωρισθεί ως ο νόμιμος εκπρόσωπος του λαού της Παλαιστίνης από τουλάχιστον 100 χώρες με τις οποίες επισύναψε επίσημες διπλωματικές σχέσεις, ενώ παράλληλα απέκτησε την προνομιακή ιδιότητα του παρατηρητή στις συνεδριάσεις του ΟΗΕ.
Το αποτέλεσμα των αραβοϊσραηλινών πολέμων καθώς και οι διεθνείς εξελίξεις και πιέσεις ανάγκασαν την ΟΑΠ να αναθεωρήσει τους αρχικούς σκοπούς και τις δράσεις της. Το 1993 η ΟΑΠ αναγνώρισε στο κράτος του Ισραήλ το δικαίωμα ύπαρξης, αποδέχθηκε τα ψηφίσματα 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας και απέρριψε την βία και τρομοκρατία ενώ και το Ισραήλ ως αντάλλαγμα αναγνώρισε επίσημα την ΟΑΠ ως εκπρόσωπο του λαού της Παλαιστίνης.
[2] Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή: Μετά τις «Συμφωνίες του Όσλο» του 1993, η «Παλαιστινιακή Αρχή» που ιδρύθηκε το 1994 έγινε το προσωρινό όργανο αυτοδιοίκησης των παλαιστινίων στην Λωρίδα της Γάζας και στις περιοχές Α και Β της Δυτικής Όχθης. Μετά τις εκλογές του 2006 και τις εσωτερικές συγκρούσεις στην Γάζα μεταξύ των πολτικοστρατιωτικών κομμάτων της σοσιαλιστικής (αλλά και ισλαμικής) Fatah (Φατάχ) και της ισλαμιστικής-τζιχαντιστικής Hamas (Χαμάς), η εξουσία της Παλαιστινιακής Αρχής ουσιαστικά περιορίστηκε μόνο στον παλαιστινιακό θύλακα της Δυτικής Όχθης. Από τον Ιανουάριο του 2013 η – ελεγχόμενη από την Fatah – Παλαιστινιακή Αρχή στα επίσημα έγγραφα της χρησιμοποιεί την ονομασία Κράτος της Παλαιστίνης.
[3] Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα: Ως Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα/μέτωπο χαρακτηρίζεται αυτή η κοινωνικοπολιτική ή και παραστρατιωτική οργάνωση που προσπαθεί – ενδεχομένως μαζί με άλλες ομοειδείς οργανώσεις – να απελευθερώσει τα πατρογονικά εδάφη του από έναν άλλο εθνικό ή πολυφυλετικό κατακτητή.
[σ.σ. Όπως γίνεται κατανοητό μιλάμε για το αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής εισβολής ενός έθνους ή λαού ή πολυφυλετικού σχηματισμού ή αυτοκρατορικής δυνάμεως που υπέταξε και υφάρπαξε τα πάτρια εδάφη ενός άλλου αρχαιότερου έθνους ή λαού που αντιδρά με επαναστατικές μεθόδους και ενέργειες για να απωθήσει τους κατακτητές (επιπρόσθετα να σημειώσουμε ότι ορισμένες φορές μια στρατιωτική και διοικητική κατοχή συνδυάζεται και με εκτεταμένο εποικισμό). Σπανιότερα στο παρελθόν και συνηθέστερα στην εποχή μας, μια άλλου είδους εισβολή και κατοχή μπορεί να γίνει κυρίως με οικονομικά μέσα και νομιμοφανείς αποφάσεις διεθνών οργανισμών, με μεθόδους όπως μνημόνια, δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, χρηματισμό κυβερνήσεων και κρατικών λειτουργών, εξαγορά και παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ, οργανωμένος εποικισμός με παράνομους μετανάστες κτλ]
Ένα καλό παράδειγμα μαζικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος είναι
η ελληνική Εθνεγερσία του 1821 ενάντια στους Τούρκους – ή στους Οθωμανούς αν
προτιμάτε – που είχαν κατακτήσει εδάφη που ανήκαν στους Έλληνες από την
αρχαιότητα, ένα άλλο παράδειγμα είναι η Γαλλική Αντίσταση ενάντια στους Ναζί
κατακτητές κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ως
τρίτο παράδειγμα θα αναφέρουμε την κουρδική αντίσταση ενάντια στο τουρκικό
κράτος που ίσως αποτελεί μια πιο σύνθετη περίπτωση επειδή οι αρχέγονες εστίες
των Κούρδων μάλλον βρίσκονται στην περιοχή του σημερινού βορειοδυτικού Ιράν, της
ανατολικής Τουρκίας και τμήματος του βόρειου Ιράκ, δηλαδή μιλάμε για μια
περιοχή που στον βορά ξεκινά από την λίμνη Aras Dam και εκτείνεται προς
τα δυτικά με κεκλιμένη πορεία βορείως της λίμνης Van
μέχρι το Diyarbakir με κατάληξη την Sanliurfa, κατόπιν διαγράφεται ανατολική χάραξη έως την Duhok (ή και έως την Μοσούλη) για να κλείσουν τα σύνορα με μια
βορειοανατολική κατεύθυνση προς την λίμνη Urmia με κατάληξη βορείως της Siahrood στον ποταμό Αράξη. Να σημειώσουμε ότι η γεωγραφική προσέγγιση και
οριοθέτηση μας σχετικά με την αρχαία πατρίδα των Κούρδων ίσως εμπεριέχει κάποιες
ατέλειες αφού δεν πραγματοποιήσαμε λεπτομερή και πολύπλευρη διερεύνηση των
αρχαίων πηγών οπότε η χαρτογράφηση θα πρέπει να ληφθεί ως ενδεικτική, σε κάθε
περίπτωση πάντως ο κουρδικός λαός είναι προγενέστερος της εμφάνισης των Τούρκων
στην Μικρά Ασία οπότε έχει το δικαίωμα του πολιτικού και ένοπλου αγώνα για την απελευθέρωση
του από τον τουρκικό ζυγό και την διεκδίκηση ενός ανεξάρτητου ή τουλάχιστον
ενός αυτόνομου κουρδικού κράτους εντός της ανατολικής Μικράς Ασίας, στα όρια
της αρχαίας πατρίδας τους. Κακώς χαρακτηρίζεται το PKK ως τρομοκρατική
οργάνωση από διάφορα κράτη αφού επί της ουσίας είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό
μέτωπο το οποίο - τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον - χτυπά κυρίως στρατιωτικούς και βιομηχανικούς στόχους και όχι αμάχους.
[σ.σ. Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η εξάπλωση των Κούρδων είναι εκτενέστερη των ορίων της αρχαίας πατρίδας τους και ότι οι διάφορες πολιτικές παρατάξεις τους διεκδικούν μεγαλύτερο κράτος που περιλαμβάνει και περιοχές της βορειοανατολικής Συρίας και του νοτιοδυτικού Ιράν, ωστόσο αυτό δεν αποτελεί βασικό θέμα του τρέχοντος άρθρου ή της υποσημείωσης]
[4] Πολιτικό Ισλάμ: Το ακραίο ή εξτρεμιστικό «Πολιτικό Ισλάμ» είναι ένα σύνολο θρησκευτικών ιδεολογιών που προέρχονται από διάφορους κύκλους Σουνιτών και Σιιτών που σε γενικές γραμμές κηρύττουν ότι το Ισλάμ πρέπει να καθοδηγεί την κοινωνική και πολιτική καθώς και την προσωπική ζωή των μουσουλμάνων και της χώρας τους, αφού κατ’ αυτούς το Ισλάμ δεν είναι μόνο μια θρησκεία αλλά και ένα πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα με ειδικές αξίες και αρχές. Σε ένα καθεστώς όπου κυριαρχεί το ακραίο Πολιτικό Ισλάμ θα πρέπει να εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας ο ισλαμικός νόμος ή Sharia (Σαρία), η υποδούλωση, ο βίαιος εξισλαμισμός ή ο διωγμός των αλλόθρησκων, η αποστροφή ιδεών και επιρροών από την Δύση και άλλους μη μουσουλμανικούς πολιτισμούς, η μη αποδοχή διεθνών συνθηκών που είναι αντίθετες με την Sharia όπως και αποστροφή προς φιλελεύθερα και δημοκρατικά πολιτικά συστήματα, ενώ στην εξωτερική πολιτική θα πρέπει να επιδιώκεται η συμμαχία με τα μουσουλμανικά κράτη που υιοθετούν το ακραίο πολιτικό Ισλάμ με απώτερο στόχο την σταδιακή επικράτηση έναντι των αλλόθρησκων ή άπιστων εθνών με Jihad (ολοκληρωτικό ή ιερό πόλεμο) και την επιβολή παγκοσμίως του ακραίου Πολιτικού Ισλάμ, ωστόσο επίθεση για ανατροπή καθεστώτων θα πρέπει να δεχτούν και όλα αυτά τα μουσουλμανικά κράτη που δεν εφαρμόζουν το ακραίο πολιτικό Ισλάμ επειδή – σύμφωνα με τους οπαδούς αυτής της φανατικής θρησκευτικής ιδεοληψίας – προδίδουν τον προφήτη Μωάμεθ και τον Αλλάχ. Επίσης, σύμφωνα με την θεωρία τους, ένας σωστός μουσουλμάνος που ασπάζεται το ακραίο Πολιτικό Ισλάμ θα πρέπει να τηρεί την Sharia ακόμα και αν έχει μεταναστεύσει στα "αμαρτωλά" κράτη της Ευρώπης, παράλληλα εκεί να ελέγχει και να κρίνει και τις μουσουλμανικές κοινότητες των μεταναστών για την σωστή εφαρμογή του Ισλαμικού Νόμου (που συνήθως είναι αντίθετος με τους νόμους των κρατών της Δύσης), καθώς και να είναι πάντα έτοιμος για Jihad όταν δοθεί το πρόσταγμα από τους πολιτικοθρησκευτικούς ηγέτες τους.
[5] Κοσμικό Ισλάμ: Το «Κοσμικό Ισλάμ» ή Προοδευτικό Ισλάμ είναι μια δική μας αυθαίρετη ορολογία που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τους μουσουλμάνους που μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά με τους αλλόθρησκους λαούς. Γενικότερα θα λέγαμε ότι το Κοσμικό Ισλάμ αναφέρεται σε ηγεσίες μουσουλμανικών κρατών που τηρούν μεν την θρησκευτική τους κουλτούρα παράλληλα όμως σέβονται τις διεθνείς συνθήκες και συνεργάζονται με άλλα κράτη – ασχέτως θρησκείας – με στόχο το κοινό όφελος, την ευημερία και την ειρήνη ενώ αντιτίθενται στον θρησκευτικό πόλεμο που διεξάγουν οργανώσεις τζιχαντιστών. Κατ’ επέκταση η συγκεκριμένη ορολογία χαρακτηρίζει και όλους αυτούς τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που σέβονται τους αλλόθρησκους (Χριστιανούς, Εβραίους, Ινδουιστές, Βουδιστές κτλ) και τα ιερά μνημεία τους, ενώ όταν βρίσκονται σε αλλόθρησκα ή άθρησκα κράτη σέβονται και τηρούν τους νόμους αυτών.
[6] Συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ: Η διαφαινόμενη συμμαχία μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ είναι σχετικά πρόσφατη – δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επί δεκαετίες το Ισραήλ στήριζε την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, ενώ η εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ ήταν καθοριστική για την άνοδο του δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη τον Νοέμβριο του 1973 και την επιτυχή επιδρομή της Τουρκίας στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 – ενώ υπάρχουν ορισμένα τρέχοντα θέματα που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν για να απομακρυνθούν ορισμένες σκιές όπως: α. Η αναγνώριση από το Ισραήλ της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της υπόλοιπης Μικράς Ασίας, β. Η ματαίωση των προσπαθειών ορισμένων εβραϊκών ή παραθρησκευτικών κύκλων για την εξαγορά της ιδιοκτησίας του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και τις γενικότερες ενέργειες τους για τον περιορισμό και τον έλεγχο του Ε.Π.Ι., γ. Η κοινή δράση για την διακοπή επέμβασης στα εσωτερικά της χώρας μας σε διάφορους τομείς (όπως η πολιτική και η οικονομία), από ορισμένα ισχυρά οικονομικά κέντρα της εβραϊκής διασποράς, δ. Η συνεργασία για τον περιορισμό της δράσης ισραηλινών ΜΚΟ (όπως π.χ. η IsraAid) που ουσιαστικά λειτουργούν ως συνεργάτες της Τουρκίας προωθώντας παράνομους μετανάστες στη Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλα ζητήματα ιστορικής φύσεως που θα μπορούσαν να συζητηθούν και να διευθετηθούν έτσι ώστε να αποτραπεί η ανακίνηση και παραποίηση τους από διάφορους ανθελληνικούς και αντιισραηλιτικούς κύκλους εκατέρωθεν που δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο λαών. Θα λέγαμε γενικότερα ότι για να ευδοκιμήσει αυτή η συμμαχία και να αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου θα πρέπει να υπάρχουν αμφίδρομα και ισάξια οφέλη και για τις δύο χώρες.
